Dag 22

Ik kan geen water meer zien ! Heel de dag, alsook heel de voorbije nacht, heeft het onophoudelijk geregend. Weer kreeg ik tijdens de rit, door dit kletsnatte weer, verschrikkelijk koude handen. Mijn handschoenen waren meteen doornat, zodat ik ze niet meer kon dragen, vanwege het verder afkoelende effect. Ik kon de shifters niet meer goed bedienen, vooral het schakelen naar een groter kettingblad lukte me nog nauwelijks. En ik moest bijgevolg geregeld pauzeren, om ondermeer door bruuske armslagen de bloedtoevoer naar mijn handen te stimuleren. De rit kende bij aanvang enkele zeer steile beklimmingen en ging voornamelijk door naaldwoud en langs talrijke meren, waarvan Svorksjøen en Ånøja de twee grootste waren. Ik had echter weinig oog voor deze meren, want zoals ik al zei, ik kan geen water meer zien ! In Gåsbakken kwam ik terecht in een wielerwedstrijd voor jongeren; om hen niet te zeer in verlegenheid te brengen, heb ik mij aldaar een beetje ingehouden. Na 65km ben ik dan aangekomen op mijn bestemming te Trondheim, weer een peperduur hotel, 'Quality Hotel Panorama' (maar ja, ik fiets ook maar één keer in mijn leven naar de Noordkaap, en dan wil ik mij niet teveel bekommeren over een Kroontje meer of minder).

Door een defecte airco in mijn badkamer is na het douchen het brandalarm in het hotel afgegaan. Er stond meteen een dame, volledig buiten adem (ze had hoogstwaarschijnlijk de trap moeten nemen, vanaf de receptie op de eerste verdieping - in feite de gelijkvloers van het hotel - tot aan mijn kamer op de vijfde verdieping, vanwege het buiten werking stellen van de liften - zoals volgens mij gebruikelijk is bij een brandalarm), voor mijn deur, met een walkietalkie in de hand; ik heb uiteraard alles kunnen uitleggen... Ik heb er in ieder geval in de 'meetingroom' mijn fiets onder handen kunnen nemen; de voorste remblokjes heb ik vervangen en de achterste remkabel opgespannen; ik kon niet meer zo goed remmen, en dat is toch bijzonder gevaarlijk in een land met veel fjorden en fjels. Omdat het zondag is kon ik er echter niet 'á la carte' eten en heb dan maar een pizza, van wel een halve meter doorsnede, op mijn kamer laten leveren; ik heb hem helemaal, zonder tussenpozen, opgegeten. Hopelijk is het morgen beter, droger, weer. Dan vaar ik Trondheimsfjorden over.

Dag 21

Vandaag was het aangenaam fietsen doorheen een wederom prachtig landschap, over autoluwe wegen, en zelfs met een streepje zon (maar toch nog heel fris) ! Via het fietspad van de licht bergopgaande R70 heb ik het stadje Oppdal uitgereden tot net voorbij Vognill, waar ik aan een heel wat stevigere en vrij lange klim begonnen ben tot hoog boven het nog volledig dichtgevroren meer Skarvatn. Vanaf daar ging de etappe grotendeels bergafwaarts, ondermeer langs het meer Granashøen, aanvankelijk over asfalt- en tenslotte ook over grind- en zandwegen - deze waren niettemin in uitstekende staat -; vanaf Grana bru volgde ik over de R700 het dal van de rivier de Orkla; vanaf Å ging het aan de andere oever van deze rivier flink op en neer tot Meldal, vanwaar ik opnieuw over de R700 Løkken ben binnen gereden; ik vond er niet meteen de gewenste verblijfplaats, zodat ik nog een eindje ben doorgereden tot Svorkmo, alwaar ik op een aantal kilometers van de route verwijderde camping mijn tentje heb opgezet, aan de oever van de reeds aangehaalde rivier, de Orkla.

Ik heb vandaag 86km afgelegd. Tijdens de rit ben ik gelukkig - voor de verandering nog eens - droog gebleven. Gezien er in de loop van de dag steeds meer met neerslag dreigende wolken waren verschenen, ben ik, om ook op de camping de buien voor te zijn, meteen na het opzetten van mijn tentje en alvorens mij gedoucht te hebben, aan het kokkerellen geslagen - en dat hoor ik uiteraard vanwege het brandgevaar (ik gebruik een kookstel met spiritusbrandertje van Trangia) buiten de tent te doen, en het liefst uiteraard, bij droog weer ! Ik ben er hoe dan ook in geslaagd, want nu ik in mijn tentje ter afsluiting van de dag nog even deze blog bijwerk, is het opnieuw beginnen regenen !

Dag 20

In de gids van Frank Pathe behoort de etappe die ik vandaag gefietst heb 'zu den schönsten  und spannendsten der in diesem Buch beschriebenen Tourenvorschläge'. Ik heb echter door de ochtendmist en de motregen, gevolgd door hevige sneeuwbuien en tenslotte opnieuw motregen met een stevige noordenwind op kop, weinig van de entourage kunnen genieten. Bovendien verliep de route vrijwel uitsluitend over die gevreesde E6. Het verkeer op de E6 viel uiteindelijk - gelukkig - nogal mee. Trouwens hoe verder ik naar het noorden opschiet, hoe aangenamer het zal zijn om over de E6 te fietsen - de verkeersdrukte op de E6 neemt naar het noorden toe steeds meer af. Maar reeds bij het intekenen van de GPS-track, had ik toch al zoveel mogelijk naar alternatieve, met de E6 parallel verlopende, wegen gezocht. Aan zo'n alternatieve weg was ik vanmorgen tijdens het ochtendgrijs begonnen, maar dat bleek naderhand toch niet zo'n goed idee geweest te zijn. Deze weg werd al gauw onverhard en voerde me steil omhoog tot bijna 1000m hoogte - verscheidene keren moest ik even uitrusten vanwege het nog zwaar op de maag liggende ontbijt. Even verdwaalde ik zelfs op een lokale skipiste.

Het bospad, zeg maar, was aanvankelijk modderig en bezaaid met plassen - waardoor ik, om het gevaar op uitglijden te voorkomen, al in een vroeg stadium gedwongen werd tot afstappen en het verder bergop duwen van de fiets -, en veranderde geleidelijk in een sneeuwtapijt, waarin mijn fiets tot net boven de naven (wielmaat 26inch) wegzakte - hierdoor moest ik de fiets naast voortduwen, ook nog geregeld uit de sneeuw trekken en, in de mate van het mogelijke, dragen tot een plaats waar het sneeuwtapijt minder dik was, te herkennen aan de uitstekende sprietjes vegetatie. Ik zocht en vond tenslotte een shortcut naar de E6, maar daarin bleek mijn fiets nog dieper weg te zakken (hier was duidelijk nog geen sneeuwruimer aan het werk geweest zoals op de 'Peer Gynt Vegen'). Een aantal verder en hogerop gelegen blokhutten gaf me opnieuw hoop; hiernaar moest een van sneeuw vrij gemaakte weg naar de E6 leiden; en dat bleek, eens ter plaatse, ook zo te zijn ! Oef ! Vanaf dan heb ik besloten de in de gids beschreven route, de E6 dus, keurig en braafjes te blijven volgen. De E6 over deze etappe gaat grotendeels bergafwaarts; zodat ik vaak 40km/u of meer (max. 50km/u) reed.

Door de mist (of laaghangende wolken) en de sneeuwval heen merkte ik inderdaad een indrukwekkend, kleurrijk en - met een beetje fantasie - zelfs sprookjesachtig landschap op. Nu ik dit schrijf is de hemel onbewolkt; wat had ik graag dat landschap nu in zijn volle glorie kunnen aanschouwen. Mijn verkleumde handen - ik had vóór ik de E6 opreed mijn winterhandschoenen nog niet aangedaan - en natte voeten - van al dat geploeter in de sneeuw ! - dreigden door de hevige sneeuwbuien en de noordenwind te bevriezen. Pas na een 60-tal kilometer heb ik een, met toilet uitgeruste, blokhut opgezocht; deze bleek heerlijk verwarmd te zijn; ik heb er de pijnlijke koude in mijn handen kunnen verdrijven en ik heb er tot slot ook nog van mijn mondvoorraad - knäckebrød met kruidenkaas, chocoladekoekjes en gedroogd fruit -  gegeten. Na 85km heb ik weer - begrijpelijk toch? - de warmte en het comfort van een hotel opgezocht, namelijk het 'Skifer Hotel' te Oppdal. Ik heb er inmiddels gegeten, lamsvlees met puree, en als dessert cloudberries (volgens de kelner een zeldzame vrucht die enkel in de  noordelijke landen, in moerasachtige gebieden voorkomt; even de vertaling opgezocht, in het Nederlands heet de vrucht 'kruipbraam', 'gele bosbraam' of 'veenbraam'; alleszins heel lekker, smaakt een beetje citrusachtig).

Dag 19

Gisterennacht nauwelijks geslapen vanwege de winterse koude. Als ik vanaf hier en nu nog vaak wil kamperen, vrees ik toch tegen de aanschaf van een nieuwe (dons)slaapzak aan te zullen kijken - tenzij ik wil doodvriezen natuurlijk. Toch hoop ik nog altijd in een positieve ommekeer van de weersgesteldheid. Vanmorgen was het lichtbewolkt met een waterzonnetje, maar vreselijk koud en winderig. Ik ben zo snel mogelijk de fiets opgesprongen om de koude enigszins al trappend te verdrijven. De hemel trok gauw volledig dicht en tijdens de rit werd ik geregeld op een flinke portie motregen getrakteerd. Het belangrijkste wat ik over deze dag te vertellen heb, is echter mijn allereerste ervaring met de E6. Dit is de weg die me nog vaak zal vergezellen richting de Noordkaap. Bij het oprijden werd ik meteen al afgeschrikt door een verbodsbord voor fietsers en voetgangers, maar volgens de gids 'Norwegen per Rad' van Frank Pathe - waarop ik mij ondermeer voor het uittekenen van deze route heb gebaseerd - is de E6 'für Radfahrer nur bei Ortsumgehungen gesperrt'.

Ik heb er vandaag zo'n 12-tal kilometer over gereden en vond het een akelige ervaring. Ik had geen uitwijkmogelijkheid voor de voorbijrazende auto's en vrachtwagens - deze hielden zich wel netjes in bij het kruisen van het verkeer uit de tegenovergestelde richting of bij het oprijden van een onoverzichtelijke heuvel -; ik moest hoe dan ook zo uiterst rechts mogelijk rijden, rakelings langs de vangrails, en vaak over de witte trilband. Het eerste traject van ca. 10km tot voorbij Dovreskogen ging bovendien geleidelijk bergopwaarts. En het motregende. Een alternatieve weg, behalve de spoorlijn, in dit enge stuk van het Gudbrandsdalen, met steile bergflanken van wel 700m hoog, was helaas niet voor handen. Ik moest er door. Na een 2-tal kilometer voorbij het voornoemde plaatsje was die er wel, aan de oostzijde van de E6. Dit was een heel landelijke, met vrijwel geen autoverkeer, maar zeer vermoeiende, sterk op en neer gaande weg tegen de bergflank, die alsmaar meer en meer hoogte won, met op de top, als beloning, schitterende uitzichten over het dal. Op een gegeven moment werd ik er wel opgeslokt door een voorbijtrekkende wolk, vergezeld van een flinke portie... motregen, uiteraard. Kort voor Dombås moest ik helaas weer die zenuwslopende E6 weer op. Vanwege de koude en de neerslag, alsook vanwege de mentale vermoeidheid tengevolge van mijn uiterste concentratie en de doodsangsten die ik moest doorstaan op de E6, heb ik het, al na 53km, in Dombås voor bekeken gehouden, en - nota bene vlak voor een camping - het comfort, de warmte en het buffet van een hotel opgezocht. Het hotel heet 'Dombås Hotel', maar volgens de factuur van dit hotel heet ik 'Gerd Josez Fets' (ik had de receptioniste nochtans mijn ID-kaart gegeven ter vermijding van schrijffouten; overigens, mijn in Aabenraa aangemaakte campingkaart staat ook vol fouten, bijvoorbeeld de straat waarin ik woon, heet 'Vogelzangstkaat'; maar ik zal maar niet teveel lachen zeker, mijn Deens en Noors trekken ook op niks).

Dag 18

Ik hoef niet elke dag af te zien, dus heb ik me vandaag eens een lichte dag gegund. Nog geen vier uren ben ik onderweg geweest. Ik heb 61km afgelegd, onderweg nog boodschappen gedaan, alsook gepicknickt. Gisterennacht en vanmorgen was het berekoud; ik heb nauwelijks geslapen vanwege de koude. Mijn slaapzak - mummiemodel zonder tochtrol, synthetisch & comfortzone -4° - was hier niet tegen opgewassen; zelfs met mijn thermisch ondergoed in merinowol, dikke wollen kousen en dikke isolerende fleece aan, heb ik heel de nacht koude voeten gehad en lag ik uiteindelijk te bibberen; de binnenkant van de slaapzak voelde ook koud aan; ik heb hem dan maar ter isolatie opgevuld met kleren.

Misschien had ik er toch beter aan gedaan mij voor deze reis een nieuwe en betere slaapzak aan te schaffen. Het weer was overwegend zonnig, met af en toe een bui. De onverharde weg heb ik verder gevolgd tot het uitzicht op het diep onder mij liggende meer Gålåvatn - en in de verte het Rondanegebergte? (daarvoor moet ik de geotag van de aldaar gemaakte foto's even bekijken) -, vanwaar een ca. 10km lange afdaling begon - de laatste kilometers met verraderlijke haarspeldbochten - tot Harpefoss. Vandaar leidde de R256 me door een diep dal met groene sappige weiden en veel schapenteelt naar Vinstra.

Na aldaar boodschappen gedaan te hebben, heb ik de rivier de Lågen gevolgd via een op en neer gaande asfaltweg met nauwelijks autoverkeer; onderweg nog even halt gehouden aan een picknicktafel en vervolgens mijn weg verder gezet tot Otta, waar ik thans verblijf op de camping 'Otta Camping og Motell'. Ik heb weer zelf gekookt - ik ben van heel de reis nog geen enkele camping met (geopend) restaurant tegengekomen -, mijn buikje rond gegeten en zo kan ik er morgen weer tegen aan.

Dag 17

Ik wou avontuur, en ik heb het vandaag gekregen. Eerst ging het nog braafjes over de R255 en R254 door het groene, sappige weidelandschap van het Gausadal. Vanaf Svingvoll heb ik de 'Peer Gynt Vegen' genomen, die me via korte pittige klimpartijen naar een in sneeuw en ijs bedekte fjell bracht met adembenemende vergezichten. Kort voor het einde van het aldaar gelegen skioord ging de route verder over onverharde wegen en na het passeren van een gesloten slagboom kwam ik in een winters landschap terecht, waar deze onverharde wegen, aanvankelijk nog hier en daar, maar al snel over het gehele traject onder sneeuw en ijs bedekt waren. Ik heb er zo'n 15-tal kilometer al stappend mijn fiets moeten doorduwen en -trekken.

De laatste 15 kilometer gingen opnieuw over sneeuwvrije wegen, maar van al dat stappen waren mijn fietsschoenen doornat geworden; mijn tenen leken te bevriezen; en vanwege de koude noordenwind moest ik ook nog mijn handen beschermen met dikke winterhandschoenen. Het was ondertussen al zo laat geworden, dat ik noodgedwongen de weg moest verlaten, de fjell intrekken, en 'in het wild' kamperen. Gelukkig had ik nog voldoende water bij om te koken. Hopelijk is mij een rustige nacht gegund. Ik heb 67 km gefietst/gestapt en mijn tentje opgezet in de buurt van een onverharde weg richting Gålå. Alvast slaap wel, in jullie warme bedjes.

Dag 16

Het traject van de dag volgde de hele R250 van Dokka tot Vingrom en verder de weg langsheen de westzijde van de Mjøsa tot Lillehammer en werd gekenmerkt door kilometers lange en zware klimpartijen. De regenbuien waren ook vandaag weer van de partij en helemaal op de top van de nog gedeeltelijk in sneeuw en ijs bedekte fjel moest ik mij zelfs verweren tegen de striemende hagel. Tegen de laatste klimpartij heb ik keihard moeten vechten; ik had geen energie meer; mijn pijp was uit. Het zijn maar 56 kilometers geworden, maar het was niettemin de zwaarste fietsdag tot nog toe. De laatste kilometers gingen steil bergafwaarts tegen meer dan 50km/u richting Gudbrandsdalen. Na enkele kilometers over een parallelweg van de E6 gefietst te hebben, heb ik via een oude brug de Mjøsa overgestoken om te Lillehammer 'Lillehammer Camping' te bereiken, waar ik thans verblijf en inmiddels mijn energievoorraden heb aangevuld met ondermeer twee trekkersmaaltijden. De tent heb ik weer in de gietende regen moeten opzetten; het koken heb ik gelukkig tussen de twee buien door kunnen doen. Wanneer houdt dit slechte weer nu eens op?

Dag 15

Vandaag ben ik heel laat vertrokken; misschien was het al half twaalf. Desondanks heb ik toch 98km afgelegd. De route verliep eerst over de E16, een lange klim met een stijgingspercentage - volgens het verkeersbord - van 9%, temidden van druk en snel gemotoriseerd verkeer; vanaf Jevnaker tot Dokka, waar ik thans verblijf op de camping, vlak aan de gelijknamige rivier, ging het op en neer over de R245, langsheen de westzijde van Randsfjorden, met slechts af en toe een passerende auto. Niet lang na mijn vertrek begon het aanhoudend te regenen; ook de tent heb ik in dit natte weer moeten opzetten. Ik heb niets moeten betalen om hier te kamperen; de uitbater is er niet; een Noorse gast die net was gearriveerd heeft hem voor mij opgebeld; met mijn GSM bleek het niet te lukken. Het fietsleed van de dag is beperkt gebleven tot het loskomen van het spatbord vooraan links (nog steeds het gevolg van de aanrijding met een kinderfiets tijdens de fietsreis naar Rome ?) en het voorste plaatje van mijn rechter klikpedaal (misschien door de opeenhoping van grind of waarschijnlijker door het vele in- en uitklikken); beide heb ik onderweg weer vastgezet. Van het landschap - het uitzicht op Randsfjorden - heb ik vandaag niet zoveel kunnen genieten als gisteren vanwege het slechte weer. Ik hoop dat dit snel weer beter wordt.

Dag 14

Het was een zonnige dag - eindelijk nog eens ! In Oslo heb ik op een terrasje een broodje gegeten, in twee buitensportwinkels een nieuw slaapmatje - een veel dikker exemplaar, beter isolerend, met een kleiner pakvolume en veel lichter in gewicht, maar ook heel duur -, alsook nieuwe remblokjes gekocht - door het slechte weer zijn de remblokjes inmiddels flink afgesleten. Eens ik Oslo had verlaten, ging het steevast over onverharde wegen quasi loodrecht naar boven, met spectaculaire uitzichten op de top - eerste keer tijdens deze fietsreis dat ik - verschillende keren - 'wow !' heb uitgeroepen. Helemaal bovenaan ging het geregeld op en neer, sommige trajecten moest ik noodgedwongen stappen, niet omdat het zo steil was - ik kan ondanks het gewicht van mijn bagage, middels de 27 versnellingen van mijn Shimano Deore XT gerust hellingen van meer dan 30% aan -, maar vanwege de sneeuw en het ijs ! Dat was toch even schrikken.

Maar wat nog erger was op dat moment, was de vaststelling dat mijn achterband weer heel snel druk verloor. Ik heb de achterband nog tweemaal opgepompt en dan heb ik me tenslotte geïnstalleerd bij een blokhut aan een snelstromend bergriviertje. Ik heb er mijn buitenband grondig geïnspecteerd en alle steentjes die ik er in kon vinden verwijderd met mijn Leatherman tool - en dat waren er veel ! De binnenband heb ik geplakt en getest in het bergriviertje. Nu maar hopen dat het niet weer gebeurt, want de buitenband - gekocht in dezelfde fietswinkel te Heist-op-den-Berg in 2013 - gaf reeds een verduurde indruk.

Helemaal in mijn eentje overnachten in het wild zag ik toch niet zo zitten - er zijn nauwelijks campings te vinden in de onmiddellijke omgeving -, vanwege de dierensporen in de sneeuw - ik meende er soms de footprints van wolven en beren in te herkennen -; dus heb ik maar besloten de veiligheid - en het comfort om weer op krachten te komen - van een hotel op te zoeken. Ik verblijf thans in Comfort Hotel Ringerike te Hønefoss. Ik heb er een lekker warm bad genomen, me direct daarna op bed gelegd en ben vrijwel meteen in slaap gevallen. De dagteller stond op 73km. De eerste fietsdag in Noorwegen zit erop, en ik voel me al aan het einde van mijn krachten. Door vermoeidheid - en het was bovendien al laat toen ik me 's avonds gewassen had - heb ik weer het avondmaal overgeslagen. Ik kan je nu al vertellen dat ik dit tekort de dag erop ruimschoots goed gemaakt heb met een stevig ontbijt.

Dag 13

Vandaag heb ik maar 10km gefietst, om in Frederikshavn tot de terminal en na de overtocht naar Oslo tot de heel hoog boven de stad uittorende camping te geraken. Vanwege de steile hellingen was het verschrikkelijk lastig om tot daar te geraken en het was nog lastiger om aldaar vast te stellen dat de camping pas vanaf juni geopend is. Ik heb mijn tentje dan maar 'in het wild' opgezet, samen met een Deens koppel, Pathy en Klaus, die ook met de fiets onderweg zijn richting 'de Noordkaap', maar hierbij de hulp krijgen van twee viervoeters, echte sledehonden, Husky's, zeg maar.

Ze beschermen tegen wild, maar niet tegen mensen, beweert Klaus; desondanks geven ze mij op mijn eerste dagje wildkamperen een veilig gevoel.

Op het schip heb ik mij vanmorgen bijna doodgegeten, zo uitgehongerd was ik. Ik heb er mij gedurende de rest van de meer dan 9u durende overtocht onledig gehouden met het verkennen van het schip en het in de loungebar drinken van gin&tonics... Ik ga nu slapen want mijn tablet maakt teveel licht en de Husky's beginnen weer te piepen, of toch niet, nee ze blijven kalm. Slaap wel.

Dag 12

De fietsreis - of de lijdensweg - doorheen Denemarken zit er eindelijk op. Maar om in schoonheid te eindigen, ben ik vandaag, ondanks de dreigende donderwolken aan de horizon en de af en toe laag boven mijn hoofd voortschrijdende grijze regenwolken, geheel droog gebleven. Het parcours was aanvankelijk vlak, met af en toe een mooi uitzicht op de Oostzee, en ging vlak voor het binnenrijden van Frederikshavn door een sterk heuvelend, oud en inmiddels met struiken en bomen begroeid duinenlandschap. Net als in Nederland is me ook hier, in Frederikshavn, de bijzondere aandacht voor de fietser opgevallen.

Ik ben meteen doorgereden naar de terminal en het hoofdkantoor van StenaLines voor meer informatie over de overtocht van morgen. Deze had ik thuis al geboekt via directferries,  maar volgens deze website moest ik mijn ticket nog ter plaatse bij de veermaatschappij ophalen. Blijkbaar volstaat het om morgen samen met de auto's aan te schuiven op de terminal en de referentie van StenaLines welke mij in de e-mail van directferries is meegedeeld, te vertonen; het inchecken verloopt m.a.w. anders dan bij de passagiers zonder voertuig.

Ik zal heel vroeg moeten opstaan; om mij te wassen en al mijn spullen in te pakken heb ik 2u nodig; om van de camping naar de terminal te fietsen 20min; en ik moet minstens 1u vóór vaartijd ingecheckt hebben. Ontbijten doe ik op de veerboot. Deze vertrekt om 9u15 en de overtocht duurt meer dan 9u. Vandaag heb ik trouwens nog van een veerdienst - een kleintje dan - gebruik moeten maken, om van Egense tot Hals te geraken. Tot morgen. Ah ja, bijna vergeten mee te delen, ik heb vandaag 84km afgelegd en ik verblijf thans op de Nordstrand camping te Frederikshavn.

Dag 11

Vannacht heb ik slecht geslapen. Aanvankelijk had ik enkel koude voeten, de koude verspreidde zich geleidelijk naar de rest van mijn lichaam en uiteindelijk lag ik zelfs te bibberen. Vermoedelijk had ik de avond daarvoor te lang in de kille publieke ruimte gezeten (om nota bene deze blog te schrijven en mijn mini-tablet op te laden) of eet ik te weinig ('s morgens vaak niet meer dan droog brood en water, onderweg eveneens droog brood en water, aangevuld met koekjes en druivensuiker, en 's avonds geen warme maaltijd meer, maar enkel nog brood met beleg of een doosje vis). Onderweg heb ik nog verder koude geleden door de talloze onweersbuien en op de camping waar ik thans verblijf - camping Dokkedal te Klattrup aan de Oostzee - had ik zo uitgekeken naar een warme douche, maar ik kreeg er enkel ijskoud water over me heen, omdat de chipkaart of het toestel om warm water te verkrijgen niet meer functioneerde.

Hierna ben ik vanwege een zoveelste plensbui direct in mijn tentje gekropen en vrijwel meteen in slaap gevallen. Na regen komt zonneschijn, en deze warmde mijn binnententje flink op. Ik werd hierdoor gewekt en maakte mij klaar om me naar de keuken en vervolgens naar de publieke ruimte te begeven (om zoals ik al zei ondermeer deze blog te schrijven). Maar toen gebeurde er iets vreemds. Ik zat in kleermakerszit op mijn slaapmatje en hoorde een krakend geluid uit dit matje komen. Er verscheen een bubbel op, die steeds groter werd. Ik oefende wat meer druk op het matje uit, om na te gaan of er geen fit was. En toen was het bovenste deel van het matje, zo maar, ineens, met een luide knal omgetoverd in een ballon ! Ik betwijfel of ik deze nacht wel goed zal kunnen slapen. Ik stel mij ook de vraag of ik morgenvroeg het matje nog goed zal kunnen oprollen en opbergen in mijn fietstassen. Ach ja, we zien wel.

Desnoods koop ik onderweg wel een nieuw exemplaar. De teller stond vandaag op 95km. Het traject dat ik heb afgelegd was heel rustig, grotendeels autovrij, en veel natuur. Zo heb ik rond 15u een groep reeën verrast, die in een weiland, grenzend aan een bos, vertoefden. Deze keer heb ik ze wel kunnen fotograferen, maar wel tijdens hun vlucht. En nu ik de foto op mijn Nikon juist bekeken heb, er staat maar één ree op, en heel petieterig klein, en inderdaad in de vlucht, en onscherp ook... Nog 1 dag Denemarken te gaan en dan maak ik een bootovertocht van Frederikshaven naar Oslo. Hopelijk heb ik in Noorwegen meer geluk.

Dag 10

Vandaag was het een pechdag, en niet alleen vanwege het weer - onderweg een viertal hagelbuien gehad, waarvan één heel lang en intens, met donder en bliksem, en net nog één op de camping. Maar voor de allereerste keer van al mijn fietsreizen - naar onder meer Rome, Praag en Gibraltar - heb ik lekgereden ! Alle fietstassen moesten eraf, het achterwiel eruit en uiteindelijk heb ik vrij snel de binnenband kunnen vervangen. Maar... ook de reserveband bleek defect, die liep onmiddellijk leeg ! Ik was even in verwarring en dacht per vergissing opnieuw de lekke band erop gelegd te hebben. Dus wat heb ik toen gedaan : de lekke band, waarvan ik op dat moment dacht dat het om de reserveband ging, erop gelegd. En wonderwel heb ik er nog een eind mee kunnen rijden ! Maar... toen bleek ook mijn voorderailleur defect te zijn ! Ik vermoed dat die bij het afstellen in de fietswinkel te Heist-op-den-Berg niet goed was vastgezet.

Dus tijdens het leeglopen van mijn lekke achterband ben ik meteen op zoek gegaan naar een fietsenmaker. Dat was in Viborg, met voetgangerszone ! Dus moest ik noodgedwongen in plaats van te fietsen ook nog eens stappen. Tijdens het afladen van mijn fietstassen kreeg ik er op de koop toe nog eens een zoveelste hagelbui bij. De fietsenmaker had hoe dan ook snel de oorzaak gevonden : een vlijmscherp silexsteentje - kenmerkend voor de fietspaden in Noord-Duitsland en Denemarken, wist hij mij te verzekeren. Dat hou ik zeker bij als souvenir. De versnellingen werden opnieuw afgesteld en ik heb ter plaatse nog handschoentjes-zonder-vingers gekocht. Die had ik me al veel eerder moeten aanschaffen, want door het zonnige weer tijdens de eerste fietsdagen, heb ik op de rug van mijn handen blaren opgelopen, net als in 2012 tijdens de fietsreis naar Gibraltar, en zelfs vorig jaar tijdens de Vlaanderenfietsroute. Ja, ja, ik smeer mij in, maar dat is blijkbaar niet voldoende. Door al die ellende heb ik er vandaag al snel de brui aan gegeven en bijgevolg maar 77km gefietst. Ondanks dat er zich in Viborg een camping bevindt, heb ik toch nog een eindje doorgereden, tot Vammen, waar er zich ook een camping bevindt, aan een groot meer, heel rustig gelegen in de natuur en met een schitterend uitzicht. Dat maakt de dag toch weer goed.

Dag 9

Vandaag heb ik 96km gefietst en daarmee de kaap van 1000km overschreden; met andere woorden nog een 3000-tal kilometers te fietsen. Onderweg ben ik nog andere fietsreizigers tegengekomen : een Nederlands koppel, op de terugweg van de Jutlandfietsroute, met de tandem; een Duits meisje, dat net terugkeerde van een rondje Duitsland-Zweden-Noorwegen-Duitsland en onderweg zoveel hinder van de koude en de wind had ondervonden dat ze al eens noodgedwongen de trein had moeten nemen; en uiteindelijk nog een zwaar beladen fietser uit Breda, die ook naar de Noordkaap wil en er zelfs een half jaar voor uitgetrokken heeft. Het landschap blijkt bezaaid te zijn met grafheuvels. Spijtig dat ik er zo weinig van heb kunnen genieten; het regent nu onophoudelijk. Ook mijn tent heb ik in de gietende regen moeten opzetten. Ik verblijf nu op de camping  'Silkeborg Sø Camping' te Silkeborg.

Dag 8

Ik heb vandaag flink moeten vechten tegen de krachtige rukwinden. Vanmorgen zag het weer er nog veelbelovend uit : nog steeds koud, maar een onbewolkte hemel. Ik heb een uurtje langer geslapen dan gewoonlijk - gewoonlijk sta ik op om 6u -, wat langer ontbeten en ik heb ook wat meer moeite gehad om alles weer in te pakken. Daardoor ben ik pas heel laat kunnen vertrekken. Er waren toen al heel wat wolken komen opzetten, en dat zijn er in de loop van de dag steeds meer en meer geworden. De plens- en zelfs hagelbuien zijn echter niet uitgebleven, in weerwil van wat de receptioniste van de vorige camping me verzekerd had.

Onderweg vaak grafheuveltjes gezien, uit de steen- en bronstijd, mooi op een rij (gewoonlijk een drietal zichtbaar), en de oudst bekende runensteen, namelijk de Hærulfstenen, terug op zijn oorspronkelijke plaats, langs de weg. Ik ga nu proberen de slaap te vatten - het regent nu vrijwel onophoudelijk - in mijn mooi Akto-tentje van Hilleberg tussen allemaal lelijke, aftandse caravans op de camping te Vorbasse. Ah ja, vandaag stond 107km op de teller. Slaap wel.

Dag 7

Vandaag heb ik het bijzonder lastig gehad vanwege het ijskoude, winderige en regenachtige weer. Naast warme fietskledij (arm- en beenverwarmers, helmkapje en handschoenen) droeg ik onder mijn regenkledij nog een dikke isolerende fleece. Dat was nodig niet alleen vanwege het barslechte weer, maar ook vanwege de natte fietskledij. Mijn fietskledij heb ik na iedere rit 's avonds gewassen, maar tot nog toe nooit helemaal droog gekregen tegen de volgende morgen.

Zolang het niet te koud is - het mag zelfs een beetje regenen - kan gerust met natte fietskledij gereden worden, maar vandaag was het door de lage temperatuur en de verder afkoelende regen en wind toch opletten om niet ziek te worden. Ik heb lang in mijn tentje, beschut tegen weer en wind, in m'n natte fietskledij zitten bibberen en overdenken wat ik nu best kon doen. Maar soit, ik heb het overleefd, ik ben er (nog) niet ziek van geworden. Vandaag heb ik de Deense grens overgestoken en niet vergeten aan de voormalige grenspost Deense kronen te pinnen. De Deense kronen heb ik al uitgeprobeerd op de camping waar ik thans verblijf, namelijk camping Fjordlyst te Aabenraa, die ik via een kilometerslange afdaling vanaf de route wist te bereiken (dat wordt morgen flink klimmen !). 93km heb ik gefietst en geregeld - mag ik nu voor het eerst zeggen - geklommen, vaak over modderige grindwegen (dat kwam er ook nog bij). Veel aandacht aan het landschap heb ik niet kunnen besteden; maar dat werd toch weer goed gemaakt door een hertje dat voor mij de weg opsprong; ik probeerde het stilletjes te benaderen, maar het had mij al snel in de gaten en rende er meteen vandoor. Dada !

Dag 6

Na 126km fietsen heb ik m'n tentje opgezet op de camping 'Wikinger campingplatz Haithabu', zo genoemd naar de vikingvesting Haithabu en voorloper van de tweetal kilometers noordelijker, en aan de noordzijde van de Schlei, gelegen stad Schleswig. Tweemaal heb ik gebruik moeten maken van een veerdienst. De Elbefähre deed er zo'n 20 à 30 minuten over, omdat de overtocht met een bocht rond een eiland moest. De tweede overtocht was een kleintje; die ging over het 'Nord-Ostsee Kanal'; die verbinding werd eind 19e eeuw gegraven om Duitse slagschepen doorgang te bieden van de Oostzee naar de Noordzee. Het weertype was te vergelijken met dat van eergisteren; deze keer had ik me al iets warmer gekleed. Onderweg heb ik me bevoorraad met nog een portie 'Rosinenbrot' en op de camping heb ik, ondanks de restaurants in de buurt, m'n eigen potje klaargemaakt.

Dag 5

Vandaag was het berekoud. Vooral de sterke wind deed de gevoelstemperatuur aanzienlijk dalen. Het was heel de dag zwaar bewolkt, maar op een enkel spatje na vrijwel droog. Gisterennacht en vanmorgen had het wel geregend. Ik had me alleszins warmer moeten kleden, want ik heb afgezien. Na 112km fietsen - eigenlijk meer, de fietscomputer is in de buurt van windturbines uitgevallen - heb ik mijn tent opgezet op de camping 'Am Leuchtturm' te Dornbusch, een heel eind van de route, aan de Elbe. De Elbe zal ik morgen overvaren; vandaag heb ik de Oste overgestoken met een zweefveer. Dat is een veer dat niet over het water vaart maar middels en stalen portaalconstructie boven het water zweeft. Het landschap is nog steeds vlak, maar heel even heb ik toch al van een glooiend parcours kunnen genieten. Slaap wel.

Dag 4

Vandaag 113km gefietst door dreven, dreven en nog eens dreven, temidden van voormalig moerasland - getuige hiervan de vele toponiemen die het woord 'Moor' bevatten -, eeuwenlang ontgonnen voor turf en nu grotendeels in cultuur gebracht. Het weer was zowel koud als warm; koud vanwege de sterke wind - gelukkig meestal rugwind - en warm vanwege de hete zonnestralen. Fietsen zonder regenjasje was, omwille van de koude wind, vragen om ziek te worden; dus heb ik noodgedwongen in m'n regenjasje flink moeten zweten onder een stralende zon. Vlak nadat een veerboot mij naar de andere oever van de Weser had gebracht, heb ik mijn tentje opgezet op de grote, maar wat in verval geraakte camping te Rechtenfleth. De camping geeft een nogal besloten indruk, maar de mensen zijn niettemin vriendelijk. Ik heb ze de batterijen van mijn GPS plus lader overhandigd voor een eerste oplaadbeurt. Het ontbijt op de vorige camping was super en ik heb zonet in Gaststätte 'Weider Hof' een Jägerschnitzel mit Pilzen gegeten; de Franziskaner (Weissbier) heeft me ook deugd gedaan.

Dag 3

Ik heb vandaag 121km gefietst. Ik ben gestrand op de minicamping 'Wally's B&B & minicamping' te Neubörger in Duitsland, uitgebaat door Nederlanders. Ik was ze voorbij gereden indien de uitbater me geen teken had gegeven dat ik hier moest overnachten en niet op de camping een 10-tal kilometers verderop. Ik heb er tot nog toe zeker geen spijt van. Het is hier net als de twee vorige campings heel rustig en aangenaam om te vertoeven en ik werd er bovendien meteen verwelkomd met een heerlijk kopje vers gemalen koffie plus marsepeinkoekje. Het weer was overwegend betrokken en gevoelig frisser dan de vorige dagen. De sterke wind gaf me meestal een duwtje in de rug. 's Avonds, tijdens mijn vergeefse zoektocht naar een restaurant, was er even een bui. Ik had geen zin om te koken - vandaar mijn zoektocht naar een restaurant -; mijn honger heb ik uiteindelijk gestild met enkele sneetjes käsebrot, yoghurt en appelsap. Voor morgen heb ik een ontbijt besteld. Hopelijk wordt het een stevig ontbijt, om opnieuw krachten op te doen voor de Jutlandroute, waar ik vandaag inmiddels aan begonnen ben. Tschüss.

Dag 2

Ik heb na 130km fietsen m'n tentje opgezet aan de oever van de Overijsselse Vecht op de camping 'Anna's Hoeve' te Ommen. Het avondmaal, zeg maar de enige maaltijd van de dag - onderweg heb ik benevens enkele sneetjes rozijnenbrood en een viertal gedroogde worstjes, enkel de restantjes gedroogde abrikozen en knäckebröd gegeten die ik nog over had van gisteren -, heb ik in het restaurant van de aangrenzende camping 'De Koeksebelt' gegeten. Het was wederom heerlijk fietsweer, warm en zonnig. De route verliep door verschillende heidegebieden, o.a. Koningsheide, Nationaal Park Veluwezoom en Loenermark. Ik heb er een herder gezien met - je raadt het nooit - schapen, mooi samengedreven door een knotsgekke bordercollie. Tot morgen !

Dag 1

De eerste dag zit erop. Het was heerlijk fietsweer, warm en zonnig. Ik heb 146km gefietst, grotendeels over autovrije wegen. Met hun geheel van het autoverkeer gescheiden infrastructuur mogen de fietswegen in Nederland - vooral in en rondom de steden - gerust een wereldwonder worden genoemd. Ik kom thans tot rust op camping 'Den Hoogen Berg' te Boven-Leeuwen, net ten zuiden van de Waal. Ik heb er inmiddels een douche genomen, fietskledij gewassen en mijn eigen potje klaar gemaakt. De uitbaters zijn heel vriendelijke en gedienstige mensen. Nog even kijken waar de route mij morgen naartoe zal brengen en dan ga ik proberen te slapen - de eerste nachten in een tentje kan ik gewoonlijk moeilijk de slaap vatten.