Dag 48, 49 & 50

Op de 'Nordkapp Camping' te Skipfjord heb ik nog één dag verbleven. Ik heb er mijn tijd gedood met uitrusten, eten en het inpakken van mijn spullen voor de grote - en definitieve - terugtocht. Om tijdig te kunnen inschepen, moest ik er de volgende dag al om half vier 's morgens uit. Na een fietstochtje van 9km bereikte ik uiteindelijk de terminal te Honningsvåg. Door de herboeking heb ik niet op de MS Finmarken kunnen varen, maar op de MS Lofoten. Dit is het oudste schip van de Hurtigruten (bouwjaar 1964), met een beperkte capaciteit - er ontbrak zelfs een 'cardeck', maar met de fiets kon ik er uiteraard probleemloos op. Op het schip zelf heb ik kunnen genieten van een stevig ontbijt - een buffet, zoals gewoonlijk. De vlucht van Tromsø naar Oslo en van Oslo naar Brussel met Scandinavian Airlines heb ik eveneens op het schip herboekt - de voorgaande dagen was mij dit om verschillende redenen niet gelukt. Rond middernacht arriveerde ik op de terminal van Tromsø. Om de luchthaven te bereiken moest ik nog eens 6km fietsen. De route verliep dwars door de stad en, zoals ik nog wist van mijn vorig bezoek aan de stad, ging deze gedeeltelijk over zeer steil opgaande wegen. Daar keek ik vanwege de vermoeidheid, door een gebrek aan slaap, en de niet opgewarmde spieren een beetje tegenaan. Maar uiteindelijk bleek het klimwerk toch wel mee te vallen.

En bereikte ik heel spoedig de luchthaven, alwaar ik mijn fiets prepareerde voor het transport. De pedalen gingen er - heel vreemd - moeiteloos af. Vervolgens heb ik de stuurbocht in het verlengde van het frame geplaatst, de bandendruk een beetje verlaagd, de ketting van het kettingblad en het kroontje gelegd om samen met de achterderailleur vast te tapen aan de liggende achtervork. En tenslotte ging over de gehele fiets nog de plastic fietshoes van 'fietsvakantiewinkel.nl'. In de vertrek- en aankomsthal van de luchthaven heb ik nog een fietsdoos gevonden - van nota bene een Koga Miyata, hetzelfde merk als mijn fiets -, waar de gehele fiets - uiteraard - perfect inpaste. Maar... het luchthavenpersoneel wou vóór het inchecken toch nog even kijken of er in die door mij zo grondig dichtgeplakte doos echt wel een fiets stak - en geen viool, of zo... Ik heb de fietsdoos met een bot schaartje, dat zij mij even ter beschikking hadden gesteld - en waar ik ze nochtans makkelijk mee had kunnen overmeesteren -, mogen openknippen. Het zaakje weer dichtplakken, hebben ze zelf gedaan, maar... niet zo grondig als ik dat had gedaan, natuurlijk.

En daardoor is mijn fiets tijdens het laden en lossen, in Tromsø, in Oslo of in Brussel - dat is er mij na afloop niet bij verteld - uit de doos gevallen. Gelukkig zonder al te veel erg; als er iets stuk is, zal dit blijken bij de eerstvolgende schoonmaakbeurt. De terugrit met de trein, confronteerde mij opnieuw met de aloude problemen van de NMBS, zoals ondermeer de vertragingen (op een zondag !). Het grappige bij mijn terugkomst in België, en voornamelijk op de trein, was wel het contrast tussen mijn dikke winterkledij - ik droeg ondermeer wollen ondergoed, een dikke isolerende fleece en een windstopper - en de zomerse plunje van alle andere reizigers; wat is België toch een warm land ! Zoals beloofd, zullen op deze blog nog foto's van de reis volgen. Dus zeker nog eens een kijkje komen nemen !

Dag 46 & 47

Ik wou de Noordkaap niet verlaten; ik kon maar niet vertrekken. Maar de Noorse fietser wist me te overreden met de woorden, dat een mens in zijn leven nu eenmaal dingen moet doen die hij liever niet wil doen... Het was al vrij laat, 13u om precies te zijn, toen ik uiteindelijk toch besloten heb om terug te rijden richting Honningsvåg. Tijdens de afdaling kwam ik in gevoelig frisser - en bewolkt - weer terecht. Na 26km fietsen arriveerde ik opnieuw op de uitvalsbasis te Skipsfjord, alwaar ik andermaal een hutje heb gehuurd, op de naast het rode gebouwencomplex van het 'Scandic Hotel' gelegen 'Nordkapp Camping'. Ik heb er lekker lang kunnen uitslapen. De volgende dag heb ik nog eens door het inmiddels zo vertrouwde kletsnatte 'oude wijven'-weer gereden - wat heb ik toch een geluk gehad met het weer op de Noordkaap ! -, teneinde boodschappen te kunnen doen in Honningsvåg. De rit heen en terug naar Honningsvåg zette de dagteller op 18km. De boottocht met de Hurtigruten heb ik telefonisch herboekt; deze zal me al op 27 juni naar Tromsø brengen - daar valt toch wat meer te beleven dan in Honningsvåg, denk ik. Het herboeken van de vluchten van Scandinavian Airlines is me helaas, zowel online als telefonisch, door ondermeer problemen met de 'central database', nog niet gelukt; ik zal het later nog eens proberen, voor zover de extra kosten - en voor een vlucht kunnen die heel hoog oplopen - die van een langer verblijf in Tromsø niet overschrijden.

Dag 45

Samen met Michel - nog een andere Michel, deze is afkomstig uit Damme, en is trouwens de eerste Belgische fietser die ik op mijn fietsreis naar de Noordkaap ben tegengekomen, sinds het oversteken van de Belgisch-Nederlandse grens - heb ik er nog eens 29km bijgedaan om uiteindelijk het einddoel van mijn fietsreis, de Noordkaap, te bereiken. Er moest stevig klimwerk geleverd worden, om meermaals tot een hoogte van meer dan 300m te geraken. Eens op de Noordkaap heb ik uiteraard van mij inclusief de volledig bepakte fiets, vlak voor de beruchte wereldbol, op de sokkel ervan, een foto laten maken. En alsof dat nog geen voldoende bewijs is, heb ik er mij tevens lid laten maken van de 'Royal North Cape Club' teneinde mijn 'Nordkappdiploma' te bekomen. Aangezien het zo'n uitzonderlijk prachtig weer was op de Noordkaap, heb ik er - temidden van de grazende rendieren -, samen met de twee Nederlandse fietsers alsook een Noorse fietser mijn tentje opgezet, mijn eigen potje klaargemaakt, ons samen opgewarmd bij een kampvuurtje en pas heel laat - of was het nu net heel vroeg? - gaan slapen om alsnog van de middernachtszon te kunnen genieten. Het was fantastisch om mijn fietsreis op zo'n mooie, idyllische wijze te kunnen afronden. Maar... er moet nog worden teruggereden naar Honningsvåg; en... ik ben een week te vroeg !

Dag 44

Ik ben nog maar 25km van mijn doel verwijderd ! Vandaag heb ik 6u op de fiets gezeten, een afstand van 111km afgelegd en 6 tunnels doorkruist. Hiervan was de smalste en slechtst verlichte de 3km lange 'Skarvbergettunnelen'; de langste, de zwaarste en gevaarlijkste - van heel de reis overigens - was de 'Nordkapptunnelen'. Deze is 7km lang en gaat tot meer dan 200m onder zeeniveau. Het afdalen en uitklimmen diende te gebeuren tegen een stijgingspercentage van 10%. Nog vóór het binnenrijden gaf deze tunnel al een angstaanjagende indruk. Uit de zuidelijke toegang rolde een laag mist over het wegdek de tunnel uit, en reeds van ver was een ritmisch onderbroken fluittoon hoorbaar - dit om rendieren uit de tunnels te weren -, die net bij het binnenrijden heel even ondraaglijk luid werd. Ook de ventilatoren in de tunnel maakten enorm veel lawaai, evenveel als voorbijrijdende vrachtwagens; bij het passeren van de eerste ventilator dacht ik zelfs even te hallucineren, doordat het net leek of ik door een onzichtbare vrachtwagen ingehaald werd. En lekker gezond fietsen kan je het evenmin noemen.

Tijdens de kilometerslange steile klim uit de tunnel werd ik ingehaald door tal van toeristenbussen waarvan de vuile, roetachtige uitlaatgassen mij de zware lichamelijke inspanning nog verder bemoeilijkten en mij uiteraard naar adem deden happen - net voor het uitrijden deden mijn luchtwegen zelfs pijn. Vroeger was er een veerdienst van Kåfjord naar het eiland Magarøya, maar die is door de komst van de tunnel opgeheven; spijtig, want ik vind de Noordkaaptunnel niet echt geschikt om door te fietsen. Gelukkig waren er nog twee andere trekkers, die met hun lichtbepakte racefietsen eveneens richting de Noordkaap reden - Michel, die ik gisteren al had ontmoet; van de andere weet ik zijn naam niet, hij woont in Wales en is vanuit Bodø aan zijn fietstocht begonnen -, en zo vriendelijk waren voor het binnenrijden bij elke tunnel op me te wachten. Tijdens mijn tevergeefse zoektocht naar een overnachtingsplaats te Honningsvåg, ontmoette ik opnieuw de twee Nederlanders - vader en zoon - die ik gisteren even had gesproken, en net als ik, van thuis uit vertrokken, al 6 weken met zwaarbepakte fietsen onderweg zijn richting de Noordkaap; alleen hun route verliep anders, deze ging door - het naar mijn mening makkelijkere - Zweden. Ik heb gelukkig toch nog vanuit het Scandic Hotel te Honningsvåg een motelkamer kunnen reserveren in het verder naar het noorden gelegen Skipsfjord, vlak naast de Nordkapp-camping.

Dag 43

Na een aanvankelijk nog gemoedelijk ritje langs de oostkust van Altafjorden ging het al gauw flink bergopwaarts via haarpeldbochten met een stijgingspercentage van 7% (zoals aangegeven op de verkeersborden) tot op een hoogte van meer dan 400m de eindeloze fjell in. Tot Skaidi waren er geen overnachtingsmogelijkheden, inkoopmogelijkheden - maar dat maakt uiteraard weinig uit op zondag -, noch schuilmogelijkheden bij slecht weer - gelukkig was het niet eerder dan kort voor het einde van de rit beginnen regenen (dus ik ben niet zoals gisteren droog kunnen blijven !).

Ik doorkruiste er een overwegend woest, arctisch landschap met af en toe een nederzetting bestaande uit een vijf- tot tiental huisjes van de Samen en uiteraard kuddes rendieren. Ik ontmoette er Michel, een lichtbepakte fietser uit Oostenrijk, die vanuit Malmö in Zweden vertrokken was. We zijn samen verder gereden tot Oldenfjord, waar we uiteindelijk beiden in het motel 'Russenes' elk een kamer gehuurd hebben. Ondanks dat ik laat vertrokken ben - het was al 11u - heb ik vandaag toch nog 113km gefietst. De noordkaap is niet zo ver meer verwijderd...

Dag 42

Heel de rit van Sekkemo tot Alta heb ik over de E6 gereden, behalve daar waar ik tunnels met een officieel fietsverbod moest omzeilen via een parallelweg - of eigenlijk het oude tracé van de E6. Deze situeerden zich alle op de weg van Talvik naar Alta. De eerste die ik moest omzeilen heette 'Talviktunnelen', en stelde geen problemen. Sommige waren gloednieuw, zoals de 'Sahkkolatnitunnelen'; van deze had ik geen informatie, dus moest ik een heel eind, via een brug, het oude tracé verlaten om ter plaatse vast te stellen of er al dan niet een fietsverbod van kracht was; ik mocht helaas helemaal terugrijden en verder rijden over de - weliswaar vooraf geplande - kilometerslange omweg met stevige klimpartijen tot 9% (dit percentage stond op de verkeersborden aangeduid). Andere waren nog volop in aanleg; door de heraanleg van het tracé heb ik tot tweemaal toe over een kilometerslang opgebroken wegdek mogen rijden - en met al die fietstassen was dat absoluut geen pretje.

Door een vergeefse zoektocht naar een onderkomen te Kvenvikmoen heb ik heel even de vooraf geplande route verlaten en zo onbedoeld door de - weliswaar zeer korte - tunnels 'Tyskhaugtunnelen' en 'Aslakheimtunnelen' gereden. De rit ging uiteraard weer flink op en neer; de langste klimpartij volgde na de oostelijke bocht rond Badderfjorden en bracht me tot op een hoogte van 280m. Vanaf Burfjord, waar ik boodschappen heb gedaan, ging het ondanks het passeren van een slagboom - dit betekent meestal klimmen tot in de fjell - heel gemoedelijk in noordelijke richting - deze keer zonder de hinderlijke wind - langsheen Burfjorden. Om tot Langfjorden te geraken, moest er ook nog even geklommen worden; en vanaf dan was het zoals gewoonlijk afwisselend klimmen en dalen. Doordat er zo weinig gelegenheden tot overnachting te vinden waren, heb ik het meer dan 7 uren op mijn fiets moeten uithouden.

Na 125km fietsen heb ik dan toch nog een onderkomen gevonden te Alta, in het hotel 'Scandic Alta'. Ik had omwille van het mooie weer - ik ben voor de verandering eens een hele dag droog gebleven ! - veel liever op een camping overnacht, maar daarvoor had ik nog verder moeten doorrijden of de route verlaten, en gezien het al vrij laat was en ik zo moe, heb ik me bij het eerstvolgende - nog geopende - hotel in Alta meteen afgekapt.

Dag 41

Heel de rit heb ik over de E6 gereden. Omdat het seizoen nu stilaan op gang is gekomen, rijden hierover al heel wat toeristen, vooral met kampeerwagens en caravans. Deze komen uit Noorwegen zelf, maar ook erg veel uit Nederland, Duitsland en Zwitserland. Twee keer heb ik flink en lang moet klimmen. Om over land van Rotsunde naar Reisafjorden, van de west- tot de oostkust, te geraken, moest ik een hoogte van 230m overwinnen. Tijdens de afdaling kwam ik in grijs weer terecht; het was volledig bewolkt, koud, en het regende nog eens ! Langs de oostkust van Straumfjorden moest ik stevig opboksen tegen een krachtige noordenwind.

Gelukkig klaarde het vanuit die richting weer op, en na het maken van de oostwaartse bocht ter hoogte van Oksfjordham bleek het zonnige weer van vanmorgen volledig hersteld. Na het passeren van een slagboom moest ik tot 410m hoogte de Kvænangsfjell inrijden. Ik had er een spectaculair uitzicht over het gelijknamige fjord plus bergketen. Het was er heel winderig en koud. Net toen ik aan mijn afdaling begon, die zeer snel verliep door tal van haarspeldbochten, zag ik links en rechts van mij kegelvormige hutten. Ik realiseerde mij veel te laat dat dit de hutten waren van de Kauto-Keino-Samen, die hun nomadische levenswijze nog niet geheel hebben opgegeven.

Onderweg ben ik trouwens twee keer grazende kuddes rendieren tegengekomen. Na 89km had ik genoeg van de E6 - het vooraf geplande ommetje over de lokale weg rond Sørfjorden heb ik links laten liggen - en heb ik op de camping te Sekkemo een hutje gehuurd.