Dag 48, 49 & 50

Op de 'Nordkapp Camping' te Skipfjord heb ik nog één dag verbleven. Ik heb er mijn tijd gedood met uitrusten, eten en het inpakken van mijn spullen voor de grote - en definitieve - terugtocht. Om tijdig te kunnen inschepen, moest ik er de volgende dag al om half vier 's morgens uit. Na een fietstochtje van 9km bereikte ik uiteindelijk de terminal te Honningsvåg. Door de herboeking heb ik niet op de MS Finmarken kunnen varen, maar op de MS Lofoten. Dit is het oudste schip van de Hurtigruten (bouwjaar 1964), met een beperkte capaciteit - er ontbrak zelfs een 'cardeck', maar met de fiets kon ik er uiteraard probleemloos op. Op het schip zelf heb ik kunnen genieten van een stevig ontbijt - een buffet, zoals gewoonlijk. De vlucht van Tromsø naar Oslo en van Oslo naar Brussel met Scandinavian Airlines heb ik eveneens op het schip herboekt - de voorgaande dagen was mij dit om verschillende redenen niet gelukt. Rond middernacht arriveerde ik op de terminal van Tromsø. Om de luchthaven te bereiken moest ik nog eens 6km fietsen. De route verliep dwars door de stad en, zoals ik nog wist van mijn vorig bezoek aan de stad, ging deze gedeeltelijk over zeer steil opgaande wegen. Daar keek ik vanwege de vermoeidheid, door een gebrek aan slaap, en de niet opgewarmde spieren een beetje tegenaan. Maar uiteindelijk bleek het klimwerk toch wel mee te vallen.

En bereikte ik heel spoedig de luchthaven, alwaar ik mijn fiets prepareerde voor het transport. De pedalen gingen er - heel vreemd - moeiteloos af. Vervolgens heb ik de stuurbocht in het verlengde van het frame geplaatst, de bandendruk een beetje verlaagd, de ketting van het kettingblad en het kroontje gelegd om samen met de achterderailleur vast te tapen aan de liggende achtervork. En tenslotte ging over de gehele fiets nog de plastic fietshoes van 'fietsvakantiewinkel.nl'. In de vertrek- en aankomsthal van de luchthaven heb ik nog een fietsdoos gevonden - van nota bene een Koga Miyata, hetzelfde merk als mijn fiets -, waar de gehele fiets - uiteraard - perfect inpaste. Maar... het luchthavenpersoneel wou vóór het inchecken toch nog even kijken of er in die door mij zo grondig dichtgeplakte doos echt wel een fiets stak - en geen viool, of zo... Ik heb de fietsdoos met een bot schaartje, dat zij mij even ter beschikking hadden gesteld - en waar ik ze nochtans makkelijk mee had kunnen overmeesteren -, mogen openknippen. Het zaakje weer dichtplakken, hebben ze zelf gedaan, maar... niet zo grondig als ik dat had gedaan, natuurlijk.

En daardoor is mijn fiets tijdens het laden en lossen, in Tromsø, in Oslo of in Brussel - dat is er mij na afloop niet bij verteld - uit de doos gevallen. Gelukkig zonder al te veel erg; als er iets stuk is, zal dit blijken bij de eerstvolgende schoonmaakbeurt. De terugrit met de trein, confronteerde mij opnieuw met de aloude problemen van de NMBS, zoals ondermeer de vertragingen (op een zondag !). Het grappige bij mijn terugkomst in België, en voornamelijk op de trein, was wel het contrast tussen mijn dikke winterkledij - ik droeg ondermeer wollen ondergoed, een dikke isolerende fleece en een windstopper - en de zomerse plunje van alle andere reizigers; wat is België toch een warm land ! Zoals beloofd, zullen op deze blog nog foto's van de reis volgen. Dus zeker nog eens een kijkje komen nemen !

Dag 46 & 47

Ik wou de Noordkaap niet verlaten; ik kon maar niet vertrekken. Maar de Noorse fietser wist me te overreden met de woorden, dat een mens in zijn leven nu eenmaal dingen moet doen die hij liever niet wil doen... Het was al vrij laat, 13u om precies te zijn, toen ik uiteindelijk toch besloten heb om terug te rijden richting Honningsvåg. Tijdens de afdaling kwam ik in gevoelig frisser - en bewolkt - weer terecht. Na 26km fietsen arriveerde ik opnieuw op de uitvalsbasis te Skipsfjord, alwaar ik andermaal een hutje heb gehuurd, op de naast het rode gebouwencomplex van het 'Scandic Hotel' gelegen 'Nordkapp Camping'. Ik heb er lekker lang kunnen uitslapen. De volgende dag heb ik nog eens door het inmiddels zo vertrouwde kletsnatte 'oude wijven'-weer gereden - wat heb ik toch een geluk gehad met het weer op de Noordkaap ! -, teneinde boodschappen te kunnen doen in Honningsvåg. De rit heen en terug naar Honningsvåg zette de dagteller op 18km. De boottocht met de Hurtigruten heb ik telefonisch herboekt; deze zal me al op 27 juni naar Tromsø brengen - daar valt toch wat meer te beleven dan in Honningsvåg, denk ik. Het herboeken van de vluchten van Scandinavian Airlines is me helaas, zowel online als telefonisch, door ondermeer problemen met de 'central database', nog niet gelukt; ik zal het later nog eens proberen, voor zover de extra kosten - en voor een vlucht kunnen die heel hoog oplopen - die van een langer verblijf in Tromsø niet overschrijden.

Dag 45

Samen met Michel - nog een andere Michel, deze is afkomstig uit Damme, en is trouwens de eerste Belgische fietser die ik op mijn fietsreis naar de Noordkaap ben tegengekomen, sinds het oversteken van de Belgisch-Nederlandse grens - heb ik er nog eens 29km bijgedaan om uiteindelijk het einddoel van mijn fietsreis, de Noordkaap, te bereiken. Er moest stevig klimwerk geleverd worden, om meermaals tot een hoogte van meer dan 300m te geraken. Eens op de Noordkaap heb ik uiteraard van mij inclusief de volledig bepakte fiets, vlak voor de beruchte wereldbol, op de sokkel ervan, een foto laten maken. En alsof dat nog geen voldoende bewijs is, heb ik er mij tevens lid laten maken van de 'Royal North Cape Club' teneinde mijn 'Nordkappdiploma' te bekomen. Aangezien het zo'n uitzonderlijk prachtig weer was op de Noordkaap, heb ik er - temidden van de grazende rendieren -, samen met de twee Nederlandse fietsers alsook een Noorse fietser mijn tentje opgezet, mijn eigen potje klaargemaakt, ons samen opgewarmd bij een kampvuurtje en pas heel laat - of was het nu net heel vroeg? - gaan slapen om alsnog van de middernachtszon te kunnen genieten. Het was fantastisch om mijn fietsreis op zo'n mooie, idyllische wijze te kunnen afronden. Maar... er moet nog worden teruggereden naar Honningsvåg; en... ik ben een week te vroeg !

Dag 44

Ik ben nog maar 25km van mijn doel verwijderd ! Vandaag heb ik 6u op de fiets gezeten, een afstand van 111km afgelegd en 6 tunnels doorkruist. Hiervan was de smalste en slechtst verlichte de 3km lange 'Skarvbergettunnelen'; de langste, de zwaarste en gevaarlijkste - van heel de reis overigens - was de 'Nordkapptunnelen'. Deze is 7km lang en gaat tot meer dan 200m onder zeeniveau. Het afdalen en uitklimmen diende te gebeuren tegen een stijgingspercentage van 10%. Nog vóór het binnenrijden gaf deze tunnel al een angstaanjagende indruk. Uit de zuidelijke toegang rolde een laag mist over het wegdek de tunnel uit, en reeds van ver was een ritmisch onderbroken fluittoon hoorbaar - dit om rendieren uit de tunnels te weren -, die net bij het binnenrijden heel even ondraaglijk luid werd. Ook de ventilatoren in de tunnel maakten enorm veel lawaai, evenveel als voorbijrijdende vrachtwagens; bij het passeren van de eerste ventilator dacht ik zelfs even te hallucineren, doordat het net leek of ik door een onzichtbare vrachtwagen ingehaald werd. En lekker gezond fietsen kan je het evenmin noemen.

Tijdens de kilometerslange steile klim uit de tunnel werd ik ingehaald door tal van toeristenbussen waarvan de vuile, roetachtige uitlaatgassen mij de zware lichamelijke inspanning nog verder bemoeilijkten en mij uiteraard naar adem deden happen - net voor het uitrijden deden mijn luchtwegen zelfs pijn. Vroeger was er een veerdienst van Kåfjord naar het eiland Magarøya, maar die is door de komst van de tunnel opgeheven; spijtig, want ik vind de Noordkaaptunnel niet echt geschikt om door te fietsen. Gelukkig waren er nog twee andere trekkers, die met hun lichtbepakte racefietsen eveneens richting de Noordkaap reden - Michel, die ik gisteren al had ontmoet; van de andere weet ik zijn naam niet, hij woont in Wales en is vanuit Bodø aan zijn fietstocht begonnen -, en zo vriendelijk waren voor het binnenrijden bij elke tunnel op me te wachten. Tijdens mijn tevergeefse zoektocht naar een overnachtingsplaats te Honningsvåg, ontmoette ik opnieuw de twee Nederlanders - vader en zoon - die ik gisteren even had gesproken, en net als ik, van thuis uit vertrokken, al 6 weken met zwaarbepakte fietsen onderweg zijn richting de Noordkaap; alleen hun route verliep anders, deze ging door - het naar mijn mening makkelijkere - Zweden. Ik heb gelukkig toch nog vanuit het Scandic Hotel te Honningsvåg een motelkamer kunnen reserveren in het verder naar het noorden gelegen Skipsfjord, vlak naast de Nordkapp-camping.

Dag 43

Na een aanvankelijk nog gemoedelijk ritje langs de oostkust van Altafjorden ging het al gauw flink bergopwaarts via haarpeldbochten met een stijgingspercentage van 7% (zoals aangegeven op de verkeersborden) tot op een hoogte van meer dan 400m de eindeloze fjell in. Tot Skaidi waren er geen overnachtingsmogelijkheden, inkoopmogelijkheden - maar dat maakt uiteraard weinig uit op zondag -, noch schuilmogelijkheden bij slecht weer - gelukkig was het niet eerder dan kort voor het einde van de rit beginnen regenen (dus ik ben niet zoals gisteren droog kunnen blijven !).

Ik doorkruiste er een overwegend woest, arctisch landschap met af en toe een nederzetting bestaande uit een vijf- tot tiental huisjes van de Samen en uiteraard kuddes rendieren. Ik ontmoette er Michel, een lichtbepakte fietser uit Oostenrijk, die vanuit Malmö in Zweden vertrokken was. We zijn samen verder gereden tot Oldenfjord, waar we uiteindelijk beiden in het motel 'Russenes' elk een kamer gehuurd hebben. Ondanks dat ik laat vertrokken ben - het was al 11u - heb ik vandaag toch nog 113km gefietst. De noordkaap is niet zo ver meer verwijderd...

Dag 42

Heel de rit van Sekkemo tot Alta heb ik over de E6 gereden, behalve daar waar ik tunnels met een officieel fietsverbod moest omzeilen via een parallelweg - of eigenlijk het oude tracé van de E6. Deze situeerden zich alle op de weg van Talvik naar Alta. De eerste die ik moest omzeilen heette 'Talviktunnelen', en stelde geen problemen. Sommige waren gloednieuw, zoals de 'Sahkkolatnitunnelen'; van deze had ik geen informatie, dus moest ik een heel eind, via een brug, het oude tracé verlaten om ter plaatse vast te stellen of er al dan niet een fietsverbod van kracht was; ik mocht helaas helemaal terugrijden en verder rijden over de - weliswaar vooraf geplande - kilometerslange omweg met stevige klimpartijen tot 9% (dit percentage stond op de verkeersborden aangeduid). Andere waren nog volop in aanleg; door de heraanleg van het tracé heb ik tot tweemaal toe over een kilometerslang opgebroken wegdek mogen rijden - en met al die fietstassen was dat absoluut geen pretje.

Door een vergeefse zoektocht naar een onderkomen te Kvenvikmoen heb ik heel even de vooraf geplande route verlaten en zo onbedoeld door de - weliswaar zeer korte - tunnels 'Tyskhaugtunnelen' en 'Aslakheimtunnelen' gereden. De rit ging uiteraard weer flink op en neer; de langste klimpartij volgde na de oostelijke bocht rond Badderfjorden en bracht me tot op een hoogte van 280m. Vanaf Burfjord, waar ik boodschappen heb gedaan, ging het ondanks het passeren van een slagboom - dit betekent meestal klimmen tot in de fjell - heel gemoedelijk in noordelijke richting - deze keer zonder de hinderlijke wind - langsheen Burfjorden. Om tot Langfjorden te geraken, moest er ook nog even geklommen worden; en vanaf dan was het zoals gewoonlijk afwisselend klimmen en dalen. Doordat er zo weinig gelegenheden tot overnachting te vinden waren, heb ik het meer dan 7 uren op mijn fiets moeten uithouden.

Na 125km fietsen heb ik dan toch nog een onderkomen gevonden te Alta, in het hotel 'Scandic Alta'. Ik had omwille van het mooie weer - ik ben voor de verandering eens een hele dag droog gebleven ! - veel liever op een camping overnacht, maar daarvoor had ik nog verder moeten doorrijden of de route verlaten, en gezien het al vrij laat was en ik zo moe, heb ik me bij het eerstvolgende - nog geopende - hotel in Alta meteen afgekapt.

Dag 41

Heel de rit heb ik over de E6 gereden. Omdat het seizoen nu stilaan op gang is gekomen, rijden hierover al heel wat toeristen, vooral met kampeerwagens en caravans. Deze komen uit Noorwegen zelf, maar ook erg veel uit Nederland, Duitsland en Zwitserland. Twee keer heb ik flink en lang moet klimmen. Om over land van Rotsunde naar Reisafjorden, van de west- tot de oostkust, te geraken, moest ik een hoogte van 230m overwinnen. Tijdens de afdaling kwam ik in grijs weer terecht; het was volledig bewolkt, koud, en het regende nog eens ! Langs de oostkust van Straumfjorden moest ik stevig opboksen tegen een krachtige noordenwind.

Gelukkig klaarde het vanuit die richting weer op, en na het maken van de oostwaartse bocht ter hoogte van Oksfjordham bleek het zonnige weer van vanmorgen volledig hersteld. Na het passeren van een slagboom moest ik tot 410m hoogte de Kvænangsfjell inrijden. Ik had er een spectaculair uitzicht over het gelijknamige fjord plus bergketen. Het was er heel winderig en koud. Net toen ik aan mijn afdaling begon, die zeer snel verliep door tal van haarspeldbochten, zag ik links en rechts van mij kegelvormige hutten. Ik realiseerde mij veel te laat dat dit de hutten waren van de Kauto-Keino-Samen, die hun nomadische levenswijze nog niet geheel hebben opgegeven.

Onderweg ben ik trouwens twee keer grazende kuddes rendieren tegengekomen. Na 89km had ik genoeg van de E6 - het vooraf geplande ommetje over de lokale weg rond Sørfjorden heb ik links laten liggen - en heb ik op de camping te Sekkemo een hutje gehuurd.

Dag 40

Eindelijk heb ik nog eens bij mooi weer kunnen fietsen. Wel werd het in de loop van de dag wat frisser, kwamen er steeds meer wolken opzetten en werd ik kort voor mijn aankomst te Djupvik toch nog op regenvlaag getrakteerd. Maar dat heeft de pret niet kunnen bederven. Het was een mooi traject over grotendeels autoluwe wegen - slechts enkele kilometers moest ik de drukkere E8 op - langs fjorden en doorheen valleien, geflankeerd door hoge, sterk besneeuwde bergtoppen. Tweemaal heb ik een beroep moeten doen op een veerdienst; op de eerste, van Breivikeidet naar Svensby, ontmoette ik opnieuw het koppel uit Hamburg, Sven en Ines; de tweede, van Lyngseidet naar Olderdalen, heeft me uiteindelijk terug aan de vooraf geplande route doen aanknopen.

Deze ging opnieuw over de beruchte E6, welke hier in vergelijking met het zuiden van het land eerder rustig te noemen is. Na 93km fietsen heb ik te Djupvik een onderkomen gevonden in het 'Lyngen Lodge Hotel'. Een prachtig verblijf, met een schitterend panoramisch uitzicht over Lyngenfjord en de bergketen van Iddonjargga; ik werd er heel hartelijk ontvangen, geholpen bij het afladen en dragen van mijn fietstassen en tot slot nog even rondgeleid in het gebouw; er is een sauna, een jakuzzi,... allemaal inbegrepen in de prijs; spijtig dat ik morgen weer verder moet.

Dag 39

Na het verlaten van het eilandje Sommarøy heb ik de fietsroute 1C over de R862 richting Tromsø verder gevolgd. Vermits er nergens langsheen de route behalve in de stad Tromsø accomodaties te vinden zijn waar ik kan overnachten, eten of levensmiddelen aankopen, heb ik de dagrit noodgedwongen beperkt tot Tromsø. Het zijn in totaal 62 kilometers geworden - waarvan 6km van het hotel te Sommarøy naar de R862, dus maar 56km over de route ! Door het zonnige ochtendweer was ik zinnens om na afloop van de rit nog eens een camping uit te zullen proberen. Maar in de loop van de voormiddag verzamelden zich in de smalle fjorden van Kvaløya de mij inmiddels al zo vertrouwd voorkomende grijze wolken, die me geregeld op motregen trakteerden. En eens in de stad begon het zelfs oude wijven te regenen, waardoor ik meteen op zoek ben gegaan naar een hotel. Het was niet makkelijk om een betaalbaar hotel te vinden, maar ik ben er toch in geslaagd. Ik heb het 'Skansen Hotell' uitgekozen, in het centrum van de stad. De receptioniste bevestigde me wat ik reeds eerder te horen had gekregen, 'Gerd' is in Noorwegen een meisjesnaam !

Dag 38

Vanmorgen zag het weer in Andenes er veelbelovend uit - zonnig, met weliswaar wat wolkjes, waaruit een spatje regen zou kunnen vallen -, maar tijdens de bootovertocht van Andenes naar Gryllefjord - hierop liep ik Manu en Pierre tegen het lijf, twee Franse fietsers, die ik eerder had ontmoet te Bodø - kon ik reeds aan de einder de grijze regenwolken zien hangen - als ik wat meer tijd had gehad, zou ik omwille van het mooie weer een dagje langer in Andenes gebleven zijn en net als het fietsende koppel uit Parijs vandaaruit op walvissensafari gegaan zijn. Ik heb uiteindelijk een hele dag door koud regenweer mogen rijden.

Het was een zware fietsdag, met maar liefst negen tunnels op het programma. De gevaarlijkste tunnel was de 1.890m lange Skalandtunnelen; om er te geraken moest ik direct na het oprijden van de R862, vanaf zeeniveau, over een afstand van een drietal kilometers, een hoogte van ca. 300m zien te overwinnen; de steile afdaling volgde direct bij het inrijden van de tunnel; het wegdek was verschrikkelijk slecht, met vele putten erin, welke door de povere tunnelverlichting nauwelijks opvielen; het was er ijskoud en her en der stroomde water uit de rotsen. De langste tunnel was de 2.147m lange Geitskartunnelen.

Gelukkig was er nauwelijks verkeer op de R862 en is men bij de meeste tunnels de fietser toch niet vergeten; zo kan men via een drukknop een knipperlicht activeren dat automobilisten moet waarschuwen voor de aanwezigheid van fietsers in de tunnel - maar het werkte echter niet altijd ! -; of kan men uit een kastje een reflecterend jasje lenen, dat uiteraard na het uitrijden van de tunnel terug moet ingeleverd worden. Na alle tunnels doorgereden, en nog eens tot een hoogte van ca. 150m geklommen te hebben, ben ik door wegwerkzaamheden, verspreid over een afstand van ca. 7km, minstens 30min opgehouden; om de tijd te doden en de honger te stillen heb ik dan maar wat boterhammetjes met kaas en salami gegeten. Ik was niettemin nog ruim op tijd in Botnhamn voor de overzet naar Brensholmen (vertrek vanaf 18u). Op de ferry ontmoette ik een Duits koppel, Sven en Ines, dat in hetzelfde hotel te Andenes had gelogeerd, dezelfde ferry naar Gryllfjord had genomen en met de auto over dezelfde wegen, de R86 en de R862, had gereden als ik; zo zie je maar, met de fiets gaat het niet altijd langzamer ! De dagteller stond op 91km. Langsheen de route waren vandaag helemaal geen winkels, noch overnachtingsmogelijkheden te vinden. Ik heb dus geen boodschappen kunnen doen en heb voor een onderkomen moeten uitwijken naar het eilandje Sommarøy, alwaar ik thans verblijf in het gezellige  'Sommarøy Arctic Hotel'.

Dag 37

Vanmorgen heb ik vóór het verlaten van het stadje Sortland nog even een bankautomaat verlost van 2.000 NOK en in een sportwinkel nieuwe remblokjes gekocht, welke ik direct na de aankoop, vlak voor de winkel, heb gemonteerd - de remblokjes die ik te Mosvik had gemonteerd, waren van het erg aan slijtage onderhevige type 'race/competition' en niet van het duurzamere 'severe conditions' -, alsook nieuwe overschoenen - de oude waren tot op de draad versleten en niet meer waterdicht - en enkele trekkersmaaltijden van Turmat.

Via de brug over Sortlandsundet ben ik het stadje uitgereden en heb ik over de R82 de nationale fietsoute nr. 1C (voor het verloop van de route zie www.opencyclemap.org) gevolgd tot aan de splitsing voorbij de imposant hoge brug over Risøysundet. Op het eiland Andøya ben ik omwille van de uit noordwestelijke richting komende wind en neerslag de R82 langs de oostkust blijven volgen in plaats van de - bovendien 20km langere - fietsroute langs de westkust. Het gebergte van Andøya vormde enigszins een windbarrière, maar geenszins een regenbarrière; nadat ik boodschappen had gedaan in een 'service center' (dit is een winkel waar men levensmiddelen naast van alles en nog wat kan kopen), in de buurt van Å, - en notabene de eerste winkel met levensmiddelen die ik na 60km fietsen vanaf Sortland was tegengekomen - begon het weer oude wijven te regenen; voorop in de verte zag ik weliswaar blauwe lucht, met niettemin flink wat bloemkoolwolken, maar het heeft tot een tiental kilometers voor de aankomst op mijn eindbestemming te Andenes geduurd voor het eindelijk ophield met regenen.

Om gezondheidsredenen, die ik hier niet nader ga omschrijven, heb ik weer een hotel boven een camping verkozen, met name het 'Norlandia Andrikken Hotel' in het centrum van Andenes, en bovendien niet zo ver van de terminal, waar ik morgen de ferry zal nemen om na een 1 uur en 40 minuten durende overtocht Gryllefjord, aan de overzijde van Andfjorden, te bereiken (er vertrekken dagelijks maar twee boten naar Gryllefjord, en vanaf 16 juni - morgen dus - 3 boten, de vroegste om 8u45, de eerstvolgende om 13u en de laatste om 17u - ik ga uiteraard de vroegste nemen). Vandaag heb ik 105km gefietst, en hiermee ruimschoots de kaap van 3.000km overschreden.

Dag 36

Vanuit Svolvær heb ik mijn weg verdergezet over de E10 en na de bootovertocht van Fiskebot naar Melbu over de R82 tot Sortland; de omwegen langs de westkust van de eilanden Austvågøy, Hadseløya en Langøya heb ik vanwege het grijze weer - en ook om de Noordkaap wat sneller te bereiken - links laten liggen. Ik heb trouwens besloten om vanaf morgen de vooraf geplande route even te verlaten en over de R82 door te fietsen naar Andenes, om na de bootovertocht naar Gryllefjord via de R86 en R862 uit te komen in Tromsø. Vandaag heb ik maar één klein tunneltje moeten doorrijden, de 'Hattnestunnelen'; dit was kort voor de overtocht vanaf Fiskebot - deze had ik trouwens net gemist na mijn aankomst aldaar, waardoor ik ongeveer nog anderhalf uur heb moeten wachten op de eerstvolgende; gelukkig was er deze keer wel een eetgelegenheid, een 'kiosk', waar ik me intussentijd kon opwarmen; en ontmoette ik er kort voor het vertrek van de ferry opnieuw het fietsende koppel uit Parijs, dat ik eerder had ontmoet te Ørnes en te Bodø. De dagteller stond op 80km toen ik arriveerde te Sortland. Ik verblijf aldaar in het 'Strand Hotell Sortland' een afzonderlijk, zeer karig ingericht gebouw - ik heb bijvoorbeeld geen gordijnen, noch een bureau/tafel - van het iets verderop gelegen 'Sortland hotell'. In de loop van de dag werd het weer iets kalmer, minder koud naar mijn gevoel, met minder regen; tijd om hierna nog eens uit te kijken naar een camping?

Dag 35

Het grijze weer is er helaas én voor de zoveelste keer in geslaagd het prachtige landschap grotendeels aan het oog te onttrekken. Het Venetië van de Lofoten, Henningsvær, heb ik om die reden niet bezocht. Het ergst van al waren de felle regenbuien en sterke windvlagen, die me nog maar eens ijsklompen van handen hebben bezorgd. Bijgevolg moest ik geregeld stoppen met fietsen om ter opwarming van vooral de quasi bevroren vingers nog eens flink met de armen te schudden. In deze omstandigheden heb ik mijn weg over de R815 verdergezet om vervolgens via de brug 'Sundklakkstraumen' op het eilandje Gimsøya een rondje te maken - het vooraf geplande rondje heb ik vanwege dit hondenweer een beetje ingekort; door ter hoogte van Årstrand rechtdoor te blijven rijden, heb ik het westelijk gedeelte van het eilandje links laten liggen -; de imposante brug 'Gimsøystraumen' leidde me vervolgens naar het volgende en grotere eiland Austvågøy; vandaar ging het verder over de E10 - en ter hoogte van Lyngvær (het achtervoegsel 'vær' betekent trouwens vissersdorp), net voor de top van een beklimming en vlak voor de aldaar gelegen camping merkte ik voor het eerst een eland op ! -; na de passage door de 'Rørvikskartunnelen' besloot ik tenslotte de warmte en het comfort van een hotel op te zoeken; eerst ving ik bot te Kabelvåg; te Svolvær bleek het 'Aurora Hotel' gesloten te zijn, maar in het vlakbij gelegen, peperdure 'Thon Hotel' vond ik uiteindelijk, na 77km gefietst te hebben, mijn welverdiende rust.

Dag 34

Via de E10 heb ik over drie eilanden van de Lofoten (Moskenesøya, Flakstadøya en Vestvågøya) gereden, doorheen - om het met een melig woord uit de toeristenbrochures te zeggen - 'pittoreske' vissersdorpjes - en dat was ook wel te ruiken aan de her en der aan rekken te drogen gehangen visselijven en -koppen - in een landschap dat gedomineerd wordt door water - en als het wolkendek even opentrok, zag dat water er zelfs mooi blauw uit - waaruit wel duizenden rotsformaties lijken op te rijzen, van heel kleine, grillig gevormde rotspartijen tot reusachtig grote, steil opgaande bergen, sommige zelfs op de toppen en verspreid over de flanken nog besneeuwd.

Vanaf Leknes ging het even over de R815, om vervolgens via een ommetje over lokale, bergachtige wegen rondom het aldaar gelegen schiereiland opnieuw uit te komen op de R815. Net voorbij Finnstad heb ik op de 'Storfjord camping' een hut met douche en keuken gehuurd - waarvan ik echter het fornuis niet kan gebruiken, omdat het telkens een kortsluiting veroorzaakt. Normaal gezien had ik een 5-tal tunnels te verwerken gekregen; 4 daarvan heb ik echter kunnen omzeilen via een parallelweg (of -pad); maar de 'Nappstraumtunnelen', die met zijn 1.776m lengte de eilanden Flakstadøya en Vestågøya met elkaar verbindt - en waarin ik over een glibberig wegdek moest afdalen en vervolgens weer uitklimmen; gelukkig viel door de tunnelwerkzaamheden de drukte van het verkeer nogal mee - moest ik echter door !

Het weer was wisselvallig en zeer koud. Om me een beetje op te warmen, heb ik onderweg even gepauzeerd om een koffie plus wafel met confituur te eten. De  voorbije nacht ben ik vanwege die koude, weer eens volledig aangekleed (je weet wel : thermisch ondergoed, isolerende fleece, wollen sokken, zelfs mijn broek en windstopper) in mijn slaapzak moeten kruipen. De dagteller stond vandaag op 79km; om nog tijdig de Noordkaap te bereiken, zou ik vanaf heden een dagelijks gemiddelde van 65km moeten behalen.

Dag 33

Vóór het zoeken naar een onderkomen te Bodø wou ik nog even aan de terminal informatie inwinnen over de overtocht naar de Lofoten. Ik ben er nog andere fietsers tegengekomen die ik eerder te Ørnes had ontmoet; zij bleken reeds telefonisch alle nuttige gegevens verkregen te hebben. De eerstvolgende ferry zou om 16u30 vertrekken en om 19u45 arriveren te Moskenes. Ik heb niet langer getwijfeld; in plaats van naar een onderkomen te Bodø te zoeken, heb ik meteen besloten deze ferry te nemen en, gelet op de verbeterde weersomstandigheden - het is niettemin nog steeds wisselvallig -, te overnachten op de camping van Moskenes. Ik heb 68km gefietst; en ben ondermeer via een 40m hoge brug over de maalstromen van Saltstraumen gereden - deze worden door de getijden veroorzaakt, en doordat ik er net op het juiste ogenblik ben overgereden, heb ik er een glimp van kunnen opvangen.

Dag 32

De salade die ik gisterenavond in het 'Ørnes Hotel' genuttigd heb, bleek me vanmorgen niet zo goed bevallen te zijn - maar hierover ga ik niet verder in details uitweiden. Omdat ik nu meer dan een maand onderweg ben, heb ik ter opfrissing van mijn geheugen nog eens enkele blogberichten herlezen. Er zijn mij helaas veel typefouten - waaronder, tot mijn grote schaamte, zelfs enkele grove spelfouten - opgevallen. Ik hoop dat niemand zich hier al te zeer aan gestoord heeft. Ik heb ze alleszins onmiddellijk verbeterd.

Eens ik terug in België ben, zal ook de rest van de blog herlezen worden, en verbeterd waar nodig, plus verlucht met enkele foto's van onderweg (dus zeker nog eens komen kijken). Maar, soit. Vóór het vertrek heb ik de remkabels nog even moeten inkorten - het abnormaal natte weer blijkt de remblokjes in een versneld tempo af te slijten. En dan ging de trip wederom door aanhoudend regenweer - even kwam er zelfs hagel aan te pas -, was het net als gisteren opletten geblazen voor de verrassend uit de hoek komende, stormachtige windvlagen, en heb ik nogmaals de koude moeten verbijten, wegens de nog immer uitzonderlijk lage temperaturen voor de periode van het jaar. Ik ben door een viertal tunnels gereden - de langste was de 'Storvikkartunnelen'; deze heeft een lengte van 3.100m. Na slechts drie uurtjes, of na een afstand van 57km, gefietst te hebben, besloot ik te Kjøpstad het ellendige hondenweer te laten voor wat het is en een bed plus warme douche op te zoeken in 'Fjordbua Motell'. In de plaatselijke taverne liep ik Bernard tegen het lijf, dat is de Duitse toerist die ik reeds eerder had ontmoet tijdens de vaartocht van Meløysund naar Ørnes, en die graag en vaak rondtrekt doorheen Noorwegen. We hebben er samen gegeten en in de gemeenschappelijke ruimte van het motel tot laat op de avond nog gebabbeld over ondermeer Noorwegen als vakantieland, en hoe erg het voor mij wel is om door dit rotweer zoveel landschappelijk schoons van dit land te moeten missen...

Dag 31

Ik heb afgezien, afgezien en nog eens afgezien ! Het was verschrikkelijk koud. Door continu met een klein verzet te fietsen was ik die verschrikkelijke koude enigszins de baas. Maar uiteindelijk en vooral door het lange wachten op de veerdienst van Ågskaret naar Forøy, zo'n 40-tal minuten, in de gietende regen, zonder enige beschutting, ben ik toch beginnen bibberen. Door mijn verkleumde handen ondervond ik ook de hier eerder aangehaalde problemen bij het schakelen. Het was stormachtig. Door krachtige windstoten vanuit het westen ben ik tot twee keer toe bijna omvergewaaid. Dat was op de lokale weg langs het oostelijke uiteinde van Bjærangfjorden en aan de rafelige westkust ter hoogte van Vallsjøen. Ik moest trouwens voortdurend bijsturen om niet door die hevige en onvoorspelbare rukwinden uit het evenwicht gebracht te worden. En het regende aanhoudend pijpenstelen. Ik was daarom blij dat ik nog eens door een tunnel mocht fietsen. Vandaag waren de 'Kistatunnelen' en de 'Straumdalstunnelen' aan de beurt, respectievelijk een korte van 412m - waarin een beetje moest geklommen worden - en een lange - de langste tot hiertoe - van 3.232m. In die laatste waren trouwens tunnelwerkzaamheden bezig; de wanden werden er van een (nieuw) laagje beton voorzien. Om die reden was de tunnel niet verlicht en mocht ik er enkel doorrijden mits ik over goede voor- en achterverlichting beschikte - ik heb zelfs mijn hoofdlamp van Black Diamond moeten opzetten, waarvan de afzonderlijke powerled tot 40m ver kan stralen -, traag reed en me braafjes rechts hield vanwege de brokken beton op het wegdek. Voor de lol heb ik halverwege de tunnel eens al mijn lichten uitgezet - de hoofdlamp, het voorlicht en de drie achterlichten -; pikkedonker was het toen, absolute duisternis, een beetje griezelig ook; ik heb direct al mijn lichten weer aangezet. Kort voor het einde van de tunnel heb ik nog mogen toekijken hoe tunnelwerkers met hun robotachtige  betonspuitmachine - hoe heet zo'n ding ? - te werk gingen; dat was best indrukwekkend. Een groot gedeelte van de R17 heb ik vanwege het officiële fietsverbod in de 'Svartistunnelen' moeten inruilen voor hoger vermelde en de erg aan het stormweer blootgestelde lokale weg naar Vassdalsvik. Vandaaruit heb ik de veerboot, met tussenstop te Meløysund, naar Ørnes genomen. Tijdens de 50 minuten durende overtocht heb ik me binnendeks wat kunnen opwarmen. Eens aangemeerd, ben ik linea recta naar het 'Ørnes Hotel' gereden - een beetje aftands gebouw, mist de luxe van de vorige hotels, maar rekent zich wel tot dezelfde prijsklasse. Door het grijze winterweer heb ik helaas veel landschappelijk schoons moeten missen, zoals ondermeer het uitzicht op de Svartisen-gletscher; maar ja, dat is al zo vaak geweest tijdens deze fietsreis... Ik heb het vandaag toch nog 60 kilometer volgehouden.

Dag 30

Vanmorgen mocht ik al meteen aan een lange en stevige klim beginnen; deze bracht me in de Sjonfjellet tot op 350m hoogte. Tijdens de klim werd het stormachtige weer, afkomstig vanuit het noordwesten, wat rustiger en kwam zelfs de zon te voorschijn. Hierna volgden een viertal tunnels, waarvan de laatste, de 'Silatunnelen', met zijn 2.882m de langste was; deze leek me bij het uitrijden net voor een regenbarrière gebracht te hebben; het weer was ineens betrokken, en het regende. Bij het uitrijden van de tweede, de 'Sjonatunnelen', en overigens met zijn 2.796m de tweede langste, merkte ik voor het eerst een rendier op ! Het stond in de greppel langs de weg te grazen; door naderende auto's werd het echter opgeschrikt, liep een eindje over de weg voor me uit, met een overigens koddige tred, maar verkoos uiteindelijk toch het hazenpad door weg te vluchten over de berm. Niet veel later heb ik nog drie andere exemplaren samen zien grazen.

Tijdens het fietsen langs het imponerend mooie Aldersundet klaarde het weer opnieuw op, maar niet veel later - vlak nadat ik boodschappen had gedaan te Ås - waren regen en wind weer van de partij. Enkele klimpartijen brachten me naar het havenhoofd te Kilboghamn, aan de andere zijde, de oostzijde van het schiereiland. Vandaaruit heb ik de veerboot genomen naar Jektvik, welke mij overigens omstreeks 17u25 de poolcirkel heeft doen overschrijden - de poolcirkel komt aldaar overeen met de noordrand van de naar het binnenland toe verlopende Melfjorden. Tijdens de overtocht maakte ik me een beetje zorgen om nog op tijd een onderkomen te vinden;

maar direct na aankomst te Jektvik heb ik toch nog iets gevonden - want mentaal had ik me al voorbereid op een nachtje wildkamperen -, een vakantiehuisje (eerder een cabine, zo een die je tegenwoordig vaak op Franse campings te zien krijgt; de eigenaar wist me trouwens te vertellen dat alleszins de deuren, met hun niet zo vanzelfsprekend functionerend slot, van Franse makelij zijn), met drie slaapkamers, twee badkamers, een keuken, een zit- en een eetplaats. Ik heb het toch verdiend, vind ik, na zo'n flinke 96 kilometers gefietst te hebben.

Dag 29

De winterse koude, de krachtige windstoten - die nu uit veranderlijke richting, overwegend het noorden en het westen, komen - alsook de nimmer ontbrekende regenbuien hebben me doen besluiten om op de camping te Nesna, waar ik me thans bevind, een heerlijk verwarmd hutje te huren - dat overigens direct aan het kiezelstrand grenst, en een mooi uitzicht biedt op de fjorden met de rondom uittorende bergtoppen - in plaats van er in mijn tentje te liggen bibberen. Ik heb 67km gefietst.

Ik ben geen enkele keer van de R17 afgeweken. De minder druk bereden parallelwegen, die ik op de GPS-track had ingetekend, ter hoogte van Sandnessjøen en Leland, heb ik opzettelijk links laten liggen; omdat ik vandaag zo laat vertrokken was - en ik eigenlijk ook niet zoveel zin in fietsen had -, wou ik zo snel mogelijk op mijn bestemming zijn. Ik was nog net op tijd om te Levang de veerboot op te rijden - ik had hem al van kilometers afstand zien toekomen, waardoor ik mij al vechtend tegen de regen, de wind en op het laatst nog een zoveelste heuveltop, heb moeten haasten om er nog op tijd te geraken -; deze bracht me uiteindelijk in een 25-tal minuten naar mijn eindbestemming te Nesna. De regenbuien lijken er steeds sneller op elkaar te volgen en het waait ook verschrikkelijk hard, bijna stormweer; ik ben blij dat ik niet in mijn tentje zit - of lig.

Dag 28

De wind waaide vandaag krachtig uit oostnoordoostelijke richting; "dit is een goed teken", dacht ik, "er zit verandering in het weer"; maar tijdens het lange wachten op de veerdienst van Horn naar Anndalsvåg - ik had de overtocht net gemist en bovendien moest ik omdat het zaterdag was nog een uur langer wachten op de eerstvolgende overtocht, totale wachttijd 2u30 ! - kreeg ik alsnog een regenvlaag over mij heen; het is trouwens nog steeds berekoud. Ik heb in totaal twee keer gebruik moeten maken van een veerdienst; de eerste, met die lange wachttijd, duurde een twintigtal minuten; de tweede, van Forvik naar Tjøtta, duurde 1u - deze moest namelijk een omweg maken tussen de eilandjes Mindlandet en Rødøya -; op deze laatste heb ik 'maar' een 45-tal minuten moeten wachten.

Ik heb 86km over niets anders dan de R17 gefietst, doorheen een wederom prachtig landschap met schitterende uitzichten; onderweg nog eens boodschappen gedaan, en gepicknickt, en door al dat wachten met verschillende mensen - uit Noorwegen, Zweden, Zwitserland - een babbeltje gedaan, over mijn fietsreis uiteraard, en over vanalles en nog wat. Ik ben heel laat op de camping te Offersøy aangekomen - deze bevindt zich op een 9-tal kilometers van de plaats waar ik laatst ben aangemeerd, Tjøtta dus; om er een maaltijd te bereiden was ik veel te moe (de vorige camping had trouwens een restaurant, eindelijk !); zelfs het bijwerken van deze blog wou ik overslaan. Het wordt nu stilaan tijd om te gaan slapen; ook al is het nog steeds licht - het tijdsverschil tussen zonsondergang en -opgang is nu 2u.

Dag 27

Vanaf Kolvereid heb ik mijn weg verder gezet over de R770; deze ging in noordoostelijke richting en volgde aan de andere kant van het schiereiland opnieuw de kustlijn. Vanaf Saltbotn heb ik de R771 genomen, welke de rivier Gråmarka stroomopwaarts volgde tot voorbij Skog. Na nog wat boodschappen gedaan te hebben te Naustbukta, vervolgde ik mijn weg over de R771 langsheen Årsetfjorden. Via de R802 ben ik te Kjelleidet uiteindelijk weer op de R17 uitgekomen. Deze weg zal me vanaf daar nog zo'n 170km begeleiden tot Nesna, en is hier trouwens naast de meer in het binnenland gelegen E6 de enige doorgaande weg naar het noorden. Voorbij het bergmassief te Hornfjellet moest ik in een U-bocht rond Lysfjorden door een drietal verlichte tunnels (lengte max. 600m). Te Holm kon ik meteen de veerboot op richting Vennesund, alwaar ik thans op de camping 'Vennesund Brygge' verblijf. Ik heb er problemen ondervonden bij het betalen met zowel de gewone bankkaart als met de kredietkaart; ze werden niet geaccepteerd; voor alle zekerheid heb ik meteen naar de bank gebeld, die mij verzekerde dat de bankkaarten geenszins geblokkeerd zijn en mij tenslotte aanraadde de bankkaarten nog eens uit te proberen in een bankautomaat; maar is het wel zo'n goed idee om een bankkaart met mogelijk een beschadigde chip in een bankautomaat te steken, tijdens het weekend, en in Noorwegen...

Op de vorige camping heb ik overigens niemand aangetroffen op de receptie; ik heb regelmatig gecheckt of er intussen al iemand was komen opdagen, gisterenavond en vanmorgen, maar ik ben uiteindelijk - en gelukkig - kunnen vertrekken zonder te betalen - dat mag voor mijn part al eens gebeuren na al die peperdure hotels... Ik heb 70km gefietst en het ging weer stevig op en neer. Het weertype was vergelijkbaar met dat van gisteren, koud met een krachtige westenwind, snel op elkaar volgende buien - de tent heb ik uitgerekend tijdens zo'n plensbui mogen afbreken -, en af en toe trok het ruige wolkendek open voor een streepje zonneschijn; ik heb de indruk dat het weer stilaan betert, maar dat kan een illusie zijn; naar de Noorse weersite kijk ik trouwens liever niet meer (heb ik eens gedaan - dat was in het hotel te Namsos - en toen zag de weersvoorspelling er deprimerend uit).

Dag 26

De route verliep vandaag vrijwel uitsluitend over de R769, doorheen een wederom prachtig landschap met schitterende uitzichten, ondermeer langs de zuidkust van Surviksundet, over het eiland Elvalandet, doorheen het schiereiland Fosnes en langs de zuidkust van Foldfjorden. In Namsos heb ik een westelijke parallelweg van de R769 genomen om de tunnel te vermijden, en in Horvereid heb ik op het einde van de weg de R770 in oostelijke richting opgereden om tenslotte de camping van Kolvereid, waar ik mij thans bevind, te bereiken. Het weer van de dag werd vooral gekenmerkt door enkele flinke regenbuien, doorheen een ruig wolkendek zelfs af en toe wat zonneschijn en vooral een sterke, ijzig koude westenwind.

Hiertegen heb ik keihard moeten opboksen vanaf de vaartocht over Foldfjorden van Lund naar Hofles. Omdat ik bij aankomst te Lund nog meer dan een uur op de veerboot moest wachten, heb ik aldaar van de gelegenheid gebruik gemaakt om een warme maaltijd te nuttigen (kokkerellen op de camping is gelet op de gure weersomstandigheden vaak onbegonnen werk).

Naast het opboksen tegen een sterke westenwind heb ik ook de gehele rit strijd moeten leveren tegen de ene na de andere heuveltop (ik heb in Noorwegen overigens nog geen enkele keer over vlak parcours gereden !). Ik heb vandaag 69km afgelegd - vaartocht uiteraard niet meegerekend. Momenteel word ik in mijn tentje geregeld opgeschrikt door zeer korte, hevige regenbuien welke gepaard gaan met krachtige windstoten. Er lijkt maar geen betering in te komen...

Dag 25

Toen ik vanmorgen mijn omvergewaaide fiets weer rechtzette, bleek door de val de stuurbocht een beetje verdraaid te zijn; en kon ik, terwijl ik het voorwiel, door met één hand de lowrider vast te houden, tegenhield, deze zelfs moeiteloos weer rechtzetten ! De stuurpen stond met andere woorden los ! Hoe dit is kunnen gebeuren, weet ik niet. Ik herinner mij nog al te goed hoeveel moeite en kracht het mij na afloop van mijn fietsreis naar Gibraltar - dat was in 2012 - gekost heeft, om voor het transport op de vlucht van Malaga naar Brussel de stuurpen net los te schroeven (om vervolgens - en overeenkomstig de voorschriften van Brussels Airlines, evenals de meeste andere luchtvaartmaatschappijen, de stuurbocht in het verlengde van het frame te zetten).

Ik vraag mij af wat er allemaal met mijn fiets gebeurd is tijdens de laatste onderhoudsbeurt. Eerst mijn voorderailleur, nu dit... Wat staat er nog allemaal los? Jaja... mijn vijzen, maar dat wist ik al; anders zou ik ook niet naar de Noordkaap fietsen. Maar door het geknoei in die - reeds eerder hier aangehaalde, maar voorlopig nog niet nader vernoemde - fietswinkel te Heist-op-den-Berg zet ik wel mijn leven op het spel ! Maar soit. Het heeft vandaag weer flink geregend, zowel tijdens het inpakken van mijn spullen, het afbreken van mijn tent als tijdens de rit - zoals gewoonlijk dus. Vlak voor het binnenrijden van mijn eindbestemming, Namsos, moest ik nog even de lege batterijen van mijn GPS wisselen. Dat deed ik onder de beschutting van zo'n - typisch voor Noorwegen - brievenbusrek-met-afdakje. De postbode die net arriveerde, beaamde het uitzonderlijk slechte weer van deze lente en vertelde me dat ik beter vorig jaar mijn fietsreis ondernomen had, toen was het heel mooi weer, heel de zomer lang ! Vandaag was de rit, zelfs met de regen buiten beschouwing gelaten, vermoeiend. Na Steinkjer over fietspaden en zeer steil opgaande parallelwegen van de E6 uitgereden te hebben, fietste ik nog even over de E6 zelf om vervolgens de rest van de rit de R17 te volgen tot Namsos. De R17 zal mij net als de E6 nog vaak begeleiden op weg naar de Noordkaap. Qua verkeersdrukte en gevaar voor fietsers moet de R17 naar mijn mening beslist niet onderdoen voor de E6. En dat was nu net het vermoeiende aan heel de rit; braafjes uiterst rechts blijven rijden, af en toe eens in de berm springen, om bijvoorbeeld plaats te maken voor elkaar kruisende vrachtwagens. Er wordt niettemin voorzichtig gereden, voorzichtiger dan in België, heb ik de indruk. Zo wordt er meer afstand gehouden bij het passeren van een fietser, vaak wijkt men zelfs volledig uit naar de linkerrijstrook/de rijstrook van het tegenoverliggend verkeer en houdt men zich meer in bij het naderen van een onoverzichtelijke heuvel. Ik heb het vandaag 80km volgehouden en op mijn eindbestemming te Namsos de camping links laten liggen om het comfort en de luxe van een hotel op te zoeken. Tijdens mijn zoektocht kreeg ik de hulp van een andere fietser, een plaatselijke bewoner, want ik was al op weg naar een hotel dat niet meer bestond. Het is hoe dan ook het Scandic hotel 'Rica Rock City' geworden. Maar ik had eigenlijk op een camping moeten zitten... allemaal de schuld van de weergoden !

Dag 24

Vanmorgen geen enkel wolkje aan de hemel te bespeuren ! Eindelijk hebben de weergoden mij nog eens een dag gegund waarop ik van een zonovergoten landschap kan genieten ! Dacht ik... Want deze is wel van heel korte duur geweest... Er zijn, reeds in de loop van de voormiddag, steeds meer wolken komen opzetten, aanvankelijk nog van die brave, schattige, hooghangende vederwolkjes, maar uiteindelijk ook van die snel door de wind voortgedreven - want die kwam soms verraderlijk uit de hoek, wat vooral bij het afdalen hinderlijk en zelfs gevaarlijk was -, onheilspellende, laaghangende stratuswolken. Omdat ik me door die helletocht van gisteren nog steeds vermoeid voelde, heb ik het vandaag al na 52km voor bekeken gehouden. Ik heb nog vóór het opnieuw is beginnen regenen, op de camping 'Guldbergaunet' te Steinkjer, mijn tentje kunnen opzetten.

Maar koken lukte me niet meer; ik heb dan maar wat brood met kruidenboter en makreel gegeten. Voor vertrek te Mosvik heb ik ook de achterste remblokjes moeten vervangen; deze bleken tot de remschoenhouder afgesleten te zijn. De route verliep nog een eind verder over de R755. Via een moderne, indrukwekkende brug heb ik het schiereiland Inderøy opgereden. In het gelijknamige plaatsje Inderøy heb ik nog even gepind en boodschappen gedaan. Vanaf daar heb ik niet de shortcut naar Steinkjer over de R761 genomen, maar nog even de R755 blijven volgen om vervolgens via heuvelende landbouwwegen - met zowel verhard als over onverhard wegdek (laatste wel in wisselende staat) - de kustlijn van Borgenfjorden, met schitterende uitzichten op de omgeving, te volgen.

Vanaf het plaatsje Mære had ik via het fietspad van de E6 Steinkjer zo kunnen binnenrijden, maar ook daar heb ik voor een omweg gekozen, een met de E6 parallel verlopende, heel stevig op en neergaande landbouwweg. Ik ben blij dat ik nog eens heb kunnen kamperen - maar het weer moet definitief beteren; het regent nu onophoudelijk, met van tijd tot tijd krachtige rukwinden; zo is mijn fiets net omgewaaid, tegen mijn tent ! -, om ook m'n uitgaven wat onder controle te houden, want elke dag op hotel, plus een restaurant, en in Noorwegen... zou me op den duur wel eens een financiële kater kunnen bezorgen.

Dag 23

Vanmorgen kwamen de slecht-weer-wolken weer opzetten. Tijdens mijn rit doorheen Trondheim - deze stad is overigens van een goed fietsnetwerk voorzien - naar de terminal van de 'Hurtigbåt', begon het al te motregenen. De overtocht doorheen Trondheimsfjorden duurde een 20-tal minuten en bracht me tot Vanvikan, waar ik vóór de start aan mijn helletocht nog even boodschappen heb gedaan. Het is vanaf dan echt gaan regenen, en alsmaar intenser. Ik heb zelfs nog even moeten schuilen in een piepklein houten bushokje, eigenlijk, om veeleer de koude wind dan de hevige neerslag te ontvluchten.

De koude wind leek vanaf de rotsige kustlijn, welke ik over de R755 tot Leksvik gevolgd heb, op te stijgen. In Leksvik heb ik nog tevergeefs naar een hotel gezocht - dat was al na een 40-tal kilometer, zo moedeloos was ik door het slechte weer inmiddels geworden ! -; het enige hotel van de stad bleek echter al jaren gesloten te zijn. Ik heb mijn weg over de R755 dan maar verder gezet; deze voerde me landinwaarts, in een stevig op en neer gaande beweging tot zo'n 320m hoogte - waardoor ik het gelukkig weer wat warmer kreeg -, met niets dan bossen, af en toe een panoramisch zicht op wat binnenmeren - waarvan ik echter door het grijze weer weinig heb kunnen genieten -, en veel waarschuwingsborden voor elanden - ik heb er helaas tot nog toe geen gezien. In Mosvik heb ik een tweede poging ondernomen om een hotel te vinden. Op mijn Garmin Oregon 450 vond ik geen overnachtingsmogelijkheden onder de POI's van Citynavigator. Ik ben dan maar in een plaatselijk restaurant gaan informeren. En wat bleek? Ze hadden aldaar een vakantiewoning, met keuken, badkamer e.d. voor mij te huur. Ik heb geen moment getwijfeld ! Ik heb er inmiddels gedoucht, me even op bed gelegd - en meteen in slaap gevallen - en er zelfs een stevige warme maaltijd, die me op de kamer werd geserveerd, genuttigd. Ik heb het vandaag toch nog 82km volgehouden; zeg maar, een topprestatie in deze barre weersomstandigheden; én, een nieuwe kaap overschreden, die van 2000km !

Dag 22

Ik kan geen water meer zien ! Heel de dag, alsook heel de voorbije nacht, heeft het onophoudelijk geregend. Weer kreeg ik tijdens de rit, door dit kletsnatte weer, verschrikkelijk koude handen. Mijn handschoenen waren meteen doornat, zodat ik ze niet meer kon dragen, vanwege het verder afkoelende effect. Ik kon de shifters niet meer goed bedienen, vooral het schakelen naar een groter kettingblad lukte me nog nauwelijks. En ik moest bijgevolg geregeld pauzeren, om ondermeer door bruuske armslagen de bloedtoevoer naar mijn handen te stimuleren. De rit kende bij aanvang enkele zeer steile beklimmingen en ging voornamelijk door naaldwoud en langs talrijke meren, waarvan Svorksjøen en Ånøja de twee grootste waren. Ik had echter weinig oog voor deze meren, want zoals ik al zei, ik kan geen water meer zien ! In Gåsbakken kwam ik terecht in een wielerwedstrijd voor jongeren; om hen niet te zeer in verlegenheid te brengen, heb ik mij aldaar een beetje ingehouden. Na 65km ben ik dan aangekomen op mijn bestemming te Trondheim, weer een peperduur hotel, 'Quality Hotel Panorama' (maar ja, ik fiets ook maar één keer in mijn leven naar de Noordkaap, en dan wil ik mij niet teveel bekommeren over een Kroontje meer of minder).

Door een defecte airco in mijn badkamer is na het douchen het brandalarm in het hotel afgegaan. Er stond meteen een dame, volledig buiten adem (ze had hoogstwaarschijnlijk de trap moeten nemen, vanaf de receptie op de eerste verdieping - in feite de gelijkvloers van het hotel - tot aan mijn kamer op de vijfde verdieping, vanwege het buiten werking stellen van de liften - zoals volgens mij gebruikelijk is bij een brandalarm), voor mijn deur, met een walkietalkie in de hand; ik heb uiteraard alles kunnen uitleggen... Ik heb er in ieder geval in de 'meetingroom' mijn fiets onder handen kunnen nemen; de voorste remblokjes heb ik vervangen en de achterste remkabel opgespannen; ik kon niet meer zo goed remmen, en dat is toch bijzonder gevaarlijk in een land met veel fjorden en fjels. Omdat het zondag is kon ik er echter niet 'á la carte' eten en heb dan maar een pizza, van wel een halve meter doorsnede, op mijn kamer laten leveren; ik heb hem helemaal, zonder tussenpozen, opgegeten. Hopelijk is het morgen beter, droger, weer. Dan vaar ik Trondheimsfjorden over.

Dag 21

Vandaag was het aangenaam fietsen doorheen een wederom prachtig landschap, over autoluwe wegen, en zelfs met een streepje zon (maar toch nog heel fris) ! Via het fietspad van de licht bergopgaande R70 heb ik het stadje Oppdal uitgereden tot net voorbij Vognill, waar ik aan een heel wat stevigere en vrij lange klim begonnen ben tot hoog boven het nog volledig dichtgevroren meer Skarvatn. Vanaf daar ging de etappe grotendeels bergafwaarts, ondermeer langs het meer Granashøen, aanvankelijk over asfalt- en tenslotte ook over grind- en zandwegen - deze waren niettemin in uitstekende staat -; vanaf Grana bru volgde ik over de R700 het dal van de rivier de Orkla; vanaf Å ging het aan de andere oever van deze rivier flink op en neer tot Meldal, vanwaar ik opnieuw over de R700 Løkken ben binnen gereden; ik vond er niet meteen de gewenste verblijfplaats, zodat ik nog een eindje ben doorgereden tot Svorkmo, alwaar ik op een aantal kilometers van de route verwijderde camping mijn tentje heb opgezet, aan de oever van de reeds aangehaalde rivier, de Orkla.

Ik heb vandaag 86km afgelegd. Tijdens de rit ben ik gelukkig - voor de verandering nog eens - droog gebleven. Gezien er in de loop van de dag steeds meer met neerslag dreigende wolken waren verschenen, ben ik, om ook op de camping de buien voor te zijn, meteen na het opzetten van mijn tentje en alvorens mij gedoucht te hebben, aan het kokkerellen geslagen - en dat hoor ik uiteraard vanwege het brandgevaar (ik gebruik een kookstel met spiritusbrandertje van Trangia) buiten de tent te doen, en het liefst uiteraard, bij droog weer ! Ik ben er hoe dan ook in geslaagd, want nu ik in mijn tentje ter afsluiting van de dag nog even deze blog bijwerk, is het opnieuw beginnen regenen !