In de gids van Frank Pathe behoort de etappe die ik vandaag gefietst heb 'zu den schönsten und spannendsten der in diesem Buch beschriebenen Tourenvorschläge'. Ik heb echter door de ochtendmist en de motregen, gevolgd door hevige sneeuwbuien en tenslotte opnieuw motregen met een stevige noordenwind op kop, weinig van de entourage kunnen genieten. Bovendien verliep de route vrijwel uitsluitend over die gevreesde E6. Het verkeer op de E6 viel uiteindelijk - gelukkig - nogal mee. Trouwens hoe verder ik naar het noorden opschiet, hoe aangenamer het zal zijn om over de E6 te fietsen - de verkeersdrukte op de E6 neemt naar het noorden toe steeds meer af. Maar reeds bij het intekenen van de GPS-track, had ik toch al zoveel mogelijk naar alternatieve, met de E6 parallel verlopende, wegen gezocht. Aan zo'n alternatieve weg was ik vanmorgen tijdens het ochtendgrijs begonnen, maar dat bleek naderhand toch niet zo'n goed idee geweest te zijn. Deze weg werd al gauw onverhard en voerde me steil omhoog tot bijna 1000m hoogte - verscheidene keren moest ik even uitrusten vanwege het nog zwaar op de maag liggende ontbijt. Even verdwaalde ik zelfs op een lokale skipiste.
Het bospad, zeg maar, was aanvankelijk modderig en bezaaid met plassen - waardoor ik, om het gevaar op uitglijden te voorkomen, al in een vroeg stadium gedwongen werd tot afstappen en het verder bergop duwen van de fiets -, en veranderde geleidelijk in een sneeuwtapijt, waarin mijn fiets tot net boven de naven (wielmaat 26inch) wegzakte - hierdoor moest ik de fiets naast voortduwen, ook nog geregeld uit de sneeuw trekken en, in de mate van het mogelijke, dragen tot een plaats waar het sneeuwtapijt minder dik was, te herkennen aan de uitstekende sprietjes vegetatie. Ik zocht en vond tenslotte een shortcut naar de E6, maar daarin bleek mijn fiets nog dieper weg te zakken (hier was duidelijk nog geen sneeuwruimer aan het werk geweest zoals op de 'Peer Gynt Vegen'). Een aantal verder en hogerop gelegen blokhutten gaf me opnieuw hoop; hiernaar moest een van sneeuw vrij gemaakte weg naar de E6 leiden; en dat bleek, eens ter plaatse, ook zo te zijn ! Oef ! Vanaf dan heb ik besloten de in de gids beschreven route, de E6 dus, keurig en braafjes te blijven volgen. De E6 over deze etappe gaat grotendeels bergafwaarts; zodat ik vaak 40km/u of meer (max. 50km/u) reed.
Door de mist (of laaghangende wolken) en de sneeuwval heen merkte ik inderdaad een indrukwekkend, kleurrijk en - met een beetje fantasie - zelfs sprookjesachtig landschap op. Nu ik dit schrijf is de hemel onbewolkt; wat had ik graag dat landschap nu in zijn volle glorie kunnen aanschouwen. Mijn verkleumde handen - ik had vóór ik de E6 opreed mijn winterhandschoenen nog niet aangedaan - en natte voeten - van al dat geploeter in de sneeuw ! - dreigden door de hevige sneeuwbuien en de noordenwind te bevriezen. Pas na een 60-tal kilometer heb ik een, met toilet uitgeruste, blokhut opgezocht; deze bleek heerlijk verwarmd te zijn; ik heb er de pijnlijke koude in mijn handen kunnen verdrijven en ik heb er tot slot ook nog van mijn mondvoorraad - knäckebrød met kruidenkaas, chocoladekoekjes en gedroogd fruit - gegeten. Na 85km heb ik weer - begrijpelijk toch? - de warmte en het comfort van een hotel opgezocht, namelijk het 'Skifer Hotel' te Oppdal. Ik heb er inmiddels gegeten, lamsvlees met puree, en als dessert cloudberries (volgens de kelner een zeldzame vrucht die enkel in de noordelijke landen, in moerasachtige gebieden voorkomt; even de vertaling opgezocht, in het Nederlands heet de vrucht 'kruipbraam', 'gele bosbraam' of 'veenbraam'; alleszins heel lekker, smaakt een beetje citrusachtig).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten