Dag 31

Ik heb afgezien, afgezien en nog eens afgezien ! Het was verschrikkelijk koud. Door continu met een klein verzet te fietsen was ik die verschrikkelijke koude enigszins de baas. Maar uiteindelijk en vooral door het lange wachten op de veerdienst van Ågskaret naar Forøy, zo'n 40-tal minuten, in de gietende regen, zonder enige beschutting, ben ik toch beginnen bibberen. Door mijn verkleumde handen ondervond ik ook de hier eerder aangehaalde problemen bij het schakelen. Het was stormachtig. Door krachtige windstoten vanuit het westen ben ik tot twee keer toe bijna omvergewaaid. Dat was op de lokale weg langs het oostelijke uiteinde van Bjærangfjorden en aan de rafelige westkust ter hoogte van Vallsjøen. Ik moest trouwens voortdurend bijsturen om niet door die hevige en onvoorspelbare rukwinden uit het evenwicht gebracht te worden. En het regende aanhoudend pijpenstelen. Ik was daarom blij dat ik nog eens door een tunnel mocht fietsen. Vandaag waren de 'Kistatunnelen' en de 'Straumdalstunnelen' aan de beurt, respectievelijk een korte van 412m - waarin een beetje moest geklommen worden - en een lange - de langste tot hiertoe - van 3.232m. In die laatste waren trouwens tunnelwerkzaamheden bezig; de wanden werden er van een (nieuw) laagje beton voorzien. Om die reden was de tunnel niet verlicht en mocht ik er enkel doorrijden mits ik over goede voor- en achterverlichting beschikte - ik heb zelfs mijn hoofdlamp van Black Diamond moeten opzetten, waarvan de afzonderlijke powerled tot 40m ver kan stralen -, traag reed en me braafjes rechts hield vanwege de brokken beton op het wegdek. Voor de lol heb ik halverwege de tunnel eens al mijn lichten uitgezet - de hoofdlamp, het voorlicht en de drie achterlichten -; pikkedonker was het toen, absolute duisternis, een beetje griezelig ook; ik heb direct al mijn lichten weer aangezet. Kort voor het einde van de tunnel heb ik nog mogen toekijken hoe tunnelwerkers met hun robotachtige  betonspuitmachine - hoe heet zo'n ding ? - te werk gingen; dat was best indrukwekkend. Een groot gedeelte van de R17 heb ik vanwege het officiële fietsverbod in de 'Svartistunnelen' moeten inruilen voor hoger vermelde en de erg aan het stormweer blootgestelde lokale weg naar Vassdalsvik. Vandaaruit heb ik de veerboot, met tussenstop te Meløysund, naar Ørnes genomen. Tijdens de 50 minuten durende overtocht heb ik me binnendeks wat kunnen opwarmen. Eens aangemeerd, ben ik linea recta naar het 'Ørnes Hotel' gereden - een beetje aftands gebouw, mist de luxe van de vorige hotels, maar rekent zich wel tot dezelfde prijsklasse. Door het grijze winterweer heb ik helaas veel landschappelijk schoons moeten missen, zoals ondermeer het uitzicht op de Svartisen-gletscher; maar ja, dat is al zo vaak geweest tijdens deze fietsreis... Ik heb het vandaag toch nog 60 kilometer volgehouden.