Dag 44

Ik ben nog maar 25km van mijn doel verwijderd ! Vandaag heb ik 6u op de fiets gezeten, een afstand van 111km afgelegd en 6 tunnels doorkruist. Hiervan was de smalste en slechtst verlichte de 3km lange 'Skarvbergettunnelen'; de langste, de zwaarste en gevaarlijkste - van heel de reis overigens - was de 'Nordkapptunnelen'. Deze is 7km lang en gaat tot meer dan 200m onder zeeniveau. Het afdalen en uitklimmen diende te gebeuren tegen een stijgingspercentage van 10%. Nog vóór het binnenrijden gaf deze tunnel al een angstaanjagende indruk. Uit de zuidelijke toegang rolde een laag mist over het wegdek de tunnel uit, en reeds van ver was een ritmisch onderbroken fluittoon hoorbaar - dit om rendieren uit de tunnels te weren -, die net bij het binnenrijden heel even ondraaglijk luid werd. Ook de ventilatoren in de tunnel maakten enorm veel lawaai, evenveel als voorbijrijdende vrachtwagens; bij het passeren van de eerste ventilator dacht ik zelfs even te hallucineren, doordat het net leek of ik door een onzichtbare vrachtwagen ingehaald werd. En lekker gezond fietsen kan je het evenmin noemen.

Tijdens de kilometerslange steile klim uit de tunnel werd ik ingehaald door tal van toeristenbussen waarvan de vuile, roetachtige uitlaatgassen mij de zware lichamelijke inspanning nog verder bemoeilijkten en mij uiteraard naar adem deden happen - net voor het uitrijden deden mijn luchtwegen zelfs pijn. Vroeger was er een veerdienst van Kåfjord naar het eiland Magarøya, maar die is door de komst van de tunnel opgeheven; spijtig, want ik vind de Noordkaaptunnel niet echt geschikt om door te fietsen. Gelukkig waren er nog twee andere trekkers, die met hun lichtbepakte racefietsen eveneens richting de Noordkaap reden - Michel, die ik gisteren al had ontmoet; van de andere weet ik zijn naam niet, hij woont in Wales en is vanuit Bodø aan zijn fietstocht begonnen -, en zo vriendelijk waren voor het binnenrijden bij elke tunnel op me te wachten. Tijdens mijn tevergeefse zoektocht naar een overnachtingsplaats te Honningsvåg, ontmoette ik opnieuw de twee Nederlanders - vader en zoon - die ik gisteren even had gesproken, en net als ik, van thuis uit vertrokken, al 6 weken met zwaarbepakte fietsen onderweg zijn richting de Noordkaap; alleen hun route verliep anders, deze ging door - het naar mijn mening makkelijkere - Zweden. Ik heb gelukkig toch nog vanuit het Scandic Hotel te Honningsvåg een motelkamer kunnen reserveren in het verder naar het noorden gelegen Skipsfjord, vlak naast de Nordkapp-camping.