Toen ik vanmorgen mijn omvergewaaide fiets weer rechtzette, bleek door de val de stuurbocht een beetje verdraaid te zijn; en kon ik, terwijl ik het voorwiel, door met één hand de lowrider vast te houden, tegenhield, deze zelfs moeiteloos weer rechtzetten ! De stuurpen stond met andere woorden los ! Hoe dit is kunnen gebeuren, weet ik niet. Ik herinner mij nog al te goed hoeveel moeite en kracht het mij na afloop van mijn fietsreis naar Gibraltar - dat was in 2012 - gekost heeft, om voor het transport op de vlucht van Malaga naar Brussel de stuurpen net los te schroeven (om vervolgens - en overeenkomstig de voorschriften van Brussels Airlines, evenals de meeste andere luchtvaartmaatschappijen, de stuurbocht in het verlengde van het frame te zetten).
Ik vraag mij af wat er allemaal met mijn fiets gebeurd is tijdens de laatste onderhoudsbeurt. Eerst mijn voorderailleur, nu dit... Wat staat er nog allemaal los? Jaja... mijn vijzen, maar dat wist ik al; anders zou ik ook niet naar de Noordkaap fietsen. Maar door het geknoei in die - reeds eerder hier aangehaalde, maar voorlopig nog niet nader vernoemde - fietswinkel te Heist-op-den-Berg zet ik wel mijn leven op het spel ! Maar soit. Het heeft vandaag weer flink geregend, zowel tijdens het inpakken van mijn spullen, het afbreken van mijn tent als tijdens de rit - zoals gewoonlijk dus. Vlak voor het binnenrijden van mijn eindbestemming, Namsos, moest ik nog even de lege batterijen van mijn GPS wisselen. Dat deed ik onder de beschutting van zo'n - typisch voor Noorwegen - brievenbusrek-met-afdakje. De postbode die net arriveerde, beaamde het uitzonderlijk slechte weer van deze lente en vertelde me dat ik beter vorig jaar mijn fietsreis ondernomen had, toen was het heel mooi weer, heel de zomer lang ! Vandaag was de rit, zelfs met de regen buiten beschouwing gelaten, vermoeiend. Na Steinkjer over fietspaden en zeer steil opgaande parallelwegen van de E6 uitgereden te hebben, fietste ik nog even over de E6 zelf om vervolgens de rest van de rit de R17 te volgen tot Namsos. De R17 zal mij net als de E6 nog vaak begeleiden op weg naar de Noordkaap. Qua verkeersdrukte en gevaar voor fietsers moet de R17 naar mijn mening beslist niet onderdoen voor de E6. En dat was nu net het vermoeiende aan heel de rit; braafjes uiterst rechts blijven rijden, af en toe eens in de berm springen, om bijvoorbeeld plaats te maken voor elkaar kruisende vrachtwagens. Er wordt niettemin voorzichtig gereden, voorzichtiger dan in België, heb ik de indruk. Zo wordt er meer afstand gehouden bij het passeren van een fietser, vaak wijkt men zelfs volledig uit naar de linkerrijstrook/de rijstrook van het tegenoverliggend verkeer en houdt men zich meer in bij het naderen van een onoverzichtelijke heuvel. Ik heb het vandaag 80km volgehouden en op mijn eindbestemming te Namsos de camping links laten liggen om het comfort en de luxe van een hotel op te zoeken. Tijdens mijn zoektocht kreeg ik de hulp van een andere fietser, een plaatselijke bewoner, want ik was al op weg naar een hotel dat niet meer bestond. Het is hoe dan ook het Scandic hotel 'Rica Rock City' geworden. Maar ik had eigenlijk op een camping moeten zitten... allemaal de schuld van de weergoden !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten